تا زمان متوکل٬ کربلا موقعیت معنوی خود را به حد کمال حفظ کرده بود و جمعی از مسلمین و دوستان اهل بیت علیهم السلام مجاور قبر مطهر شده و مسکن بنا کرده بودند.
در شعبان سال 233 هجری متوکل شبی از صاحب کنیزی، درخواست فردی آوازه خوان کرد تا برای او بساط عیش و نوش فراهم آورد، اما صاحب کنیز غایب بود و برای زیارت نیمه شعبان به کربلا رفته بود. پس از بازگشت یکی از کنیزان آوازخوان خود را پیش متوکّل فرستاد.
متوکّل پرسید: آن روز که شما را خواستم کجا بودید؟ گفت: با همسرم به زیارت حج رفته بودم. گفت: حالا که ماه شعبان است، موسم حج نیست. گفت: به زیارت قبر حسین علیه السلام رفته بودم.
متوکّل چنان آتش گرفت که رگهای گردنش نزدیک بود منفجر گردد. او تمام اموال صاحب کنیز را ضبط نمود و خودش را به زندان انداخت. همچنین دستور داد قبر امام حسین علیه السلام و کلیه خانه های موجود را خراب کنند و در زمین آنها زراعت نمایند.
مسلمان ها حاضر به انجام این کار نشدند، ناچار ابراهیم دیزج یهودی را مامور کرد. وی جمعی از یهودیان را برای اجرای این منظور به کربلا آورد.
دیزج طبق دستور متوکّل تنها به ویرانی قبر، خانه ها و زراعت در زمین آنها اکتفا نکرد و پاسبانانی را دور تا دور نینوا برای منع زوار و اذیت و آزار آنها گماشت.1
تاکید امام هادی (ع) به زیارت کربلا در زمانی که متوکل دستور ویران کردن قبر اباعبدالله الحسین (ع) را صادر می‌کند دارای اهمیت زیادی است.
در آن مقطع حساس امام هادی (ع) گاهی زیارت جامعه کبیره را مطرح می‌کنند که نمونه بارزی از توصیف اهل بیت (ع) است. یا هنگام ورود به عراق به زیارت نجف اشرف می روند و زیارت معروف غدیریه را که 150 منقبت از فضایل امیرالمؤمنین (ع) را روایت می کنند که با سندهای معتبر به ما رسیده است و حتی گاهی افراد را نائب می کردند که از سوی ایشان به زیارت کربلا مشرف شوند و آنجا برای امام دعا کنند.
تاکید امام هادی (ع) به زیارت کربلا در زمانی که متوکل دستور ویران کردن قبر اباعبدالله الحسین (ع) را صادر می‌کند دارای اهمیت زیادی است.
این در حالی است که متوکل در سال‌های بعد با توجه به بازسازی مقبره امام حسین (ع) دستور تخریب مقبره امام حسین در سال 236 داد که به اعتراض برخی مردم منجر شد و بسیاری از تاریخ نویسان آن را ذکر کردند، اما بار دیگر مقبره احیا شد و متوکل بار دیگر در سال 237 دستور داد که نینوا را شخم زنند و به آن آب ببندند که اعتراض همگان را برانگیخت تا جایی که بر دیوارهای بغداد به سب متوکل پرداختند و در مقابل سپاه او ایستادگی کردند که متوکل از ترس شورش تا ده سال دست از آزار و اذیت زوار امام حسین (ع) برداشت اما در سال 247 متوکل باز دستور تخریب٬ آزار و اذیت زوار امام حسین (ع) داد.
1. مقاتل الطالبیین: ص203؛ تاریخ کربلا: ص 193-194.
