معماری حرم امام حسین(ع) به شدت متاثر از معماری ایرانی و اسلامی که در کشور ما در سده‌های پیشین رواج داشته است می‌باشد و این نمایانگر ارادت ایرانیان از گذشته‌های دور به حضرت اباعبدالله الحسین (ع) است.
در روایات فراوان است که زمانی که امام حسین (ع) از دنیا رفت نشانه قبر او تنها یک درخت سدر بود که این درخت توسط قبیله بنی اسد که در نزدیکی سرزمین کربلا سکونت داشتند تهیه و بر روی قبر حضرت اباعبدالله (ع) قرار گرفت. اما به مرور زمان این مکان مقدس با ساخت و ساز‌های فراوان به یکی از پر رفت آمدترین مکان‌های مقدس شیعیان تبدیل شد و این بنا که بارها دشمنان اسلام و اهل بیت (ع) سعی در تخریب و از بین بردن آن داشتند امروزه به عنوان یک نشانه شهری در شهر کربلا می‌درخشد و خود را از کل شهر خاکی کربلا جدا کرده و تمایزی ویژه با سایر بناهای شهر دارد.
مکانی مقدس که محل گرد همایی‌های مذهبی یک شهر به شمار می‌رود و امروزه می‌توان گفت در ایام خاص مانند اربعین سید و سالار شهیدان این مکان، مردمی از سراسر دنیا را در دل خود جای می‌دهد و با نشانه هایی از هنر و معماری ایرانی اسلامی در قلب کشور عراق می‌درخشد.
ساخت بنای آرامگاه امام حسین (ع) را به مختار بن ابی‌عبیده ثقفی، (پس از قیامش) نسبت می‌دهند که مصالح این بنا از گچ و آجر بوده و در نزدیکی آن مسجدی بوده است که این آرامگاه در عهد بنی عباس به دستور هارون الرشید ویران شده است و خانه‌های شیعیان همجوار آن خراب گشته و قبر را شخم زدند و درخت سدره‌ای که بنی‌اسد جهت علامت قبر کاشته‌بودند را نیز بریده اند و سعی کردند کاری کنند که نشانی و اثری از قبر حضرت باقی نماند اما این تمام ماجرای این حرم با شکوه نیست و در طول تاریخ این حرم بارها بر اثر اعتقادات حاکمان مختلف گاهی رو به آبادانی و گاهی رو به ویرانی رفته است.
ساختمانی که امروزه به عنوان حرم امام حسین(ع) از آن یاد می‌شود مربوط به معماری دوره آل بویه است و خوشبختانه از تعرض مغولان نیز در امان مانده است.
این ساختمان در سال 371 قمری توسط عضدالدوله دیلمی ساخته شده و از بهترین مصالح آن روزگار برای ساخت آن بهره برده اند طوریکه در طول این ایام حرم امام حسین (ع) با چالش‌ها و تخریب‌های بسیاری مواجه بوده اما هیچگاه ساختمان اصلی حرم از بین نرفته است و این نشان از انجام یک معماری مرغوب و پایدار در ساخت حرم می‌باشد.
اما نکته مهم اینجاست که معماری حرم امام حسین(ع) به شدت متاثر از معماری ایرانی و اسلامی که در کشور ما تا زمان قاجاریه رواج داشته است، می‌باشد و این نمایانگر ارادت ایرانیان از گذشته‌های دور به حضرت اباعبدالله الحسین(ع) است و نشان می‌دهد که ایرانیان از دیرباز در ساخت و ساز این حرم و سایر حرم‌های اهلبیت (ع) مانند امروز نقش داشته اند.
از جمله معمارانی که افتخار داشته تا در تعمیر و مرمت قسمتی از حرم امام حسین(ع) نقش داشته باشد می‌توان به حسین لرزاده اشاره کرد. استاد لرزاده در طول سال‌های حیات خود نزدیک به 842 مسجد را طراحی، مرمت و اجرا کرده است که از جمله مهمترین آنها مسجد اعظم قم به دعوت آیت الله بروجردی می‌باشد.
وی همچنین معمار و طراح مقبره حکیم ابوالقاسم فردوسی است و از جمله افتخارات وی انجام تعمیرات قسمتی از حرم امام حسین (ع) می‌باشد که طی حکمی از طرف آیت‌الله شهرستانی متولی وقت آن حرم مطهر در عراق به این افتخار نائل آمده است.
استاد لرزاده به سبب مرمت بسیار مطلوب قسمتی از حرم امام حسین (ع) موفق به دریافت درجه کارشناسی آستانه مقدسه حسینی به ویژه جدیت در تجدید بنای ایوان بزرگ شده و از جمله دیگر افتخارات او نشان درجه یک فرهنگ و هنر در بزرگداشت نام آوران علم، ادب و هنر در سال 81 بوده است.
او که متولد سال 1285 بود بعد از 98 سال زندگی در سال 83 دعوت حق را لبیک گفت و پیکرش در مقبره خانوادگی که خود او آن را ساخته بود دفن گردید.
