اگر قرار باشد نام 10 مداح معاصر را ببریم که می‌شود فقط باحال «بکاء» آن‌ها را شناخت، بی‌گمان یکی از آن‌ها حاج علی نکوروی، معروف به علی نکویی است. وقتی روضه می‌خواند، به‌خصوص وقتی به سه‌ساله اباعبدالله‌(ع) توسل می‌جست، چنان اشک می‌ریخت که شانه‌هایش می‌لرزید. اصلاً همین حال خوش باعث شده بود که مداح شود و عبا بیندازد روی دوشش.

نکویی که متولد سال 1307 بود، در نوجوانی رویای صادقه‌ای می‌بیند. در آن رویا، او در حال بوسه‌زدن به مزار نورانی سیدالشهدا‌(ع) بانویی بزرگ را می‌بیند که به او می‌گوید: «بخوان!» علی سواد نداشته و نمی‌توانسته بخواند، اما آن بانو تأکید می‌کند که: «از حسین بخوان.» نکویی این شعر را در خواب می‌خواند:

من غم مهر حسین با شیر از مادر گرفتم
روز اول کامدم دستور تا آخر گرفتم

بعد از دیدن آن رویا، پیش حاج مرشد قاسم، استاد خیلی از مداحان آن زمان می‌رود و از او شعر می‌گیرد و می‌خواند. صبح شعرها را می‌نوشته و تا شب، درحالی‌که کارگر کارگاه آلومینیوم‌سازی بوده، حفظ می‌کرده است. غیر از شعرهای مرشد قاسم، کتاب‌های دیگری هم خریده بوده و شعرهایشان را حفظ می‌کرده است.

نکویی کم‌کم به مداحی تمام‌عیار تبدیل شد و در خلال مداحی، هم به مشهد و سوریه کاروان می‌برد و هم زیرزمین خانه‌اش در حوالی میدان خراسان را به آشپزخانه بزرگی برای پخت‌وپز غذای هیئت‌های مذهبی اختصاص می‌دهد. هرچند او در مداحی، کاروان‌داری و برگزاری هیئت، مرد شناخته‌شده‌ای بود، اما خیلی‌ها هستند که حاج علی نکویی را هنوز به قیمه‌های بسیار خوشمزه‌اش می‌شناسند. غذاهایی که از بهترین مواد اولیه تهیه می‌شد و تا آخر عمر او و مرحوم ساسانی، داماد و همکارش، هیچ‌گاه کیفیت خود را از دست نداد.

حاج علی نکویی به «حاتم طایی مداحان» شهرت داشت؛ چراکه آدم سفره‌دار و سخاوتمندی بود و وقتی روضه ده‌روزه در خانه‌اش دایر می‌کرد، تمام کوپن‌فروش‌ها و دست‌فروش‌های میدان خراسان هم نشانی آن را می‌دانستند و صلاه ظهر خودشان را به سفره او می‌رساندند. ضمن اینکه هرسال، همه مداحانی که روز میلاد حضرت زهرا‌(س) به دیدار رهبر فرزانه انقلاب می‌رفتند، در مراجعت از بیت رهبری به منزل او می‌رفتند و غذا می‌خوردند.

نکویی در سال‌های دور، قصد جلای وطن و اقامت در کربلای معلا را هم داشت که به دلیل آشفتگی‌های سیاسی آن روزگار عراق، از مهاجرت به کربلا و مجاورت با حرم سیدالشهدا‌(ع) دست کشید.

حاج علی نکویی اگرچه نتوانست مقیم کوی یار شود، اما خادم افتخاری حرم سه‌ساله ابی‌عبدالله‌(ع) شد و همیشه او را با آن پلاک بیضی‌شکل طلایی روی یقه پالتوی بلندش می‌شناختند. پلاکی که روی آن نوشته بود: «خادم حرم رقیه (س)» اتفاقاً خودش وصیت کرده بود که آن مدال افتخار با پیکرش دفن شود. همین هم شد. حاجی نکویی در هشتم رمضان 89 در 82 سالگی درگذشت و بدنش با آن پلاک طلایی در ابن‌بابویه به خاک سپرده شد.