اکنون مردی از اسب به زیر افتاده است.
مردی که دوشینه شب، خواب را بر چشم دشمن حرام کرده است.
مردی که حیاتش، حیات دشمن را تا این لحظه معلق نگاه داشته است.
مردی که تنفسش، نفس را در سینه دشمن، حبس کرده است.
مردی که صلابتش، پشت غرور دشمن را به خاک مالیده است.
اکنون شیری بر زمین افتاده است که هیبت زنده بودنش، زندگی را در مذاق روباهان، تلخ می­‌کرده است.

مظلومیت آن چنان بر وجود تو سایه افکنده که یادت بی‌اراده و ناگزیر، آتش بر خرمن وجود می‌افکند و خاطره‌ات بغض را در گلو می‌شکند.

باولادتت اگرچه جهان معنا گرفت، هدف و غایت آفرینش تحقق یافت و فضیلت، جامه تجسم پوشید.

با ولادتت اگرچه راز سر به مهر پاکی و عصمت گشوده گشت و چشم زنان جهان از ظلمت فقدان اسوه و الگو، به نور خیره کنندهٔ وجود نمونه و بی‌همتای تو روشنی یافت.

با ولادتت، اگرچه پارسایی تولد یافت، نجابت جوانه زد، عشق شکوفه کرد، فداکاری جان گرفت، مادری و زن بودن افتخار شد و رایحهٔ ایثار در جهان پیچید...

مادر! حسین کوچکت چگونه غیبتت را تحمل کند درحالی که از ظهورت بهره‌ها جسته و سیراب نگشته.

مادر اولین ابرهای تیره فتنه، زمانی آشکار شد که پیامبر (ص) در بستر ارتحال افتادند.