با یک نگاه اجمالى به نوحه‌ها و مراثی که پیرامون واقعه کربلا سروده شده، می‌توان دریافت که بخش قابل توجهى از آن‌ها درباره آب و تشنگى است. بنابر این ما در این مقاله مختصر می‌کوشیم با استفاده از این منابع، مسئله آب و تشنگى حسین (ع) و یارانش را مورد بررسى قرار دهیم. قبل از ورود به متنِ مقاله، توجه به این نکته ضرورى است که ما با استناد به منابع، می‌توانیم ممانعت از رسیدن آب به خیمه‌هاى امام حسین (ع) را و نه تشنگى مفرط ایشان و یارانش را نفى کنیم و این حکایت از هنر نظامى امام حسین (ع) در جهت آرامش خاطر یاران و خانواده‌اش و نیز ارتقا ی روحیه آن‌ها در برابر دشمن دارد.

هفتم محرم آب به روی سپاه امام حسین (ع) بسته شد و آرام آرام زمان به هر چه بیشتر نمایانگر شدن جلوه‌های ایثارگری در صحرای کربلا نزدیک می‌شد

ابن زیاد با چه منطقی توانست بستن آب بروی امام حسین (ع) و یارانش را بنا بر جریانی تحریف شده توسط معاویه برای خود توجیه کند و چنین استلال عجیبی کند که «میان آب و حسین مانع شوید تا قطره‌ای از آن آب ننوشد (و با تشنگی کشته شود) همان‌گونه که با عثمان بن عفان چنین کردند» در صورتی که منابع تاریخی نشان می‌دهد که نه تنها امام علی(ع) و فرزندانش در قطع آب از عثمان دخالت نداشتند، بلکه حتی در دوران محاصره و تشنگی، با تلاش و زحمت فراوان به او آب رساندند. این ماجرا در بسیاری از منابع اهل سنت نقل شده است .

جز حسین (ع) نماند مگر سه تن از اهل بیت او، روی به آن قوم آورد و آن‌ها را می‌راند و دور می‌ساخت و آن سه تن او را حمایت می‌کردند تا کشته شدند. 

این امیرالمؤمنین یزید است که می‌شناسیدش، خوش رفتار و نیکوکردار و پاک طینت و مردم دوست و نگهبان مرزها و پردازندۀ حقوق به اهلش. در دوران او راه‌ها امن و فتنه‌ها خاموش شده است. مثل دوران معاویه، پسرش یزید نیز بندگان را اکرام می‌کند و با اموال بی‌نیازشان می‌سازد 

وارد خیمه شد و رقیه (س) را در آغوش گرفت. او را بوسید و وعده آب داد.

دیگر رقیه (س) مطمئن شد که دوباره آب می‌نوشد.

خوش به حال رقیه (س) که عباس (ع) سقای اوست...

نمی‌دانم چرا اباعبد الله (ع) ( با این که خودشان وعباس مانده بودند) اصرار دارند که عباس (ع) عَلَم را رها نکند.

امروز ذهنم سراغ دست‌هایت را گرفت. دیگر شعرهایم کفاف تو را نمی‌دهند. پیش خاکستری‌هایم رو می‌زنم شاید بتوانم درباره تو چیزی بنویسم.

سراغی به غارهای تنهایی‌ام می‌زنم، از طناب غم‌هایم بالا می‌روم و ناله‌های آب را گوش می‌کنم، ناله‌هایی که آهنگ پشیمانی را می‌خوانند که چرا در لبان تو و حسین (ع) جا نگرفتند.