دوباره آمدی؟ بیا جلوتر ببینم خودت هستی؟ چشم‌های من که درست نمی‌بیند، تو هم که حرف نمی‌زنی صدایت را بشنوم؛ ولی همان بوی قدیمی است، همان حس قدیمی، باید خودت باشی اصلا فقط تویی که می‌توانی این‌طور دل من را زیر و رو کنی.

 همین که شنیدم دوباره می‌آیی دلم ریخت.

آخرین کلام را چنان رسا می‌گوید که زمین و زمان بشنوند...

کاش کسی که روز میلاد شفیعه‌ بهشت را روز دختر نامید، به خواهر بودن این بانو . . . 

باران اشک امام (ع) بود و شاعری که قافیه را باخته بود . . .

این‌جا، بیعت که هیچ، دعوتشان را هم فراموش کرده‌اند ... 

از باب‌البغداد وارد شهر می‌شویم. این جا همه چیزش متفاوت است. کوچک و بزرگ این شهر با همه جا فرق می‌کند. اصلا هوای این شهر سنگین‌تر از آن است که بخواهی راحت نفس بکشی. چه انتظاری داری؟

فرزند آخر اما وقتی به دنیا آمد این پدر بود که به استقبالش می‌رفت، در آغوشش کشید، اشک امان پدر را بریده بود، فرزند اما...

می‌آیم، اگرچه کوتاه، درآغوش تو آرمیدن لذتی جاودانه دارد.

 از ملکوت به عرش آغوش تو و از آغوش تو تا ملکوت، به راستی چه کس تاکنون سیری به این زیبایی داشته ‌است؟

دو مادر و دو فرزند!

دو مادر، در مدینه، در فاصله‌ کوتاهی به اندازه بین الحرمین

دو فرزند، در کربلا، در فاصله‌ کوتاهی به اندازه بین الحرمین

پیرمرد عرب با صدایی خسته زمزمه می‌کرد:

«بِنْتُ مَنْ أُمُ مَنْ حَلِیلَهُ مَنْ             ویْلٌ لِمَنْ سَنَ ظُلْمَهَا وأَذَاهَا»

فکرکردم چند کلمه‌ کلیدی این بیت را به خاطر بسپارم تا بعدا کل شعر را پیدا کنم.

اگر چه جواب سوال‌های شاعر چیزی نبود جز...