ذی الحجه که می‌آید دل‌ها پر می‌کشد برای حج، برای پارچه‌های سادهٔ سفید احرام.‌‌ همان پارچه‌های ساده‌ای که می‌شود نوعی لباس، تا همه یک شکل باشند و یک دست. شاید توهم بخواهی زیر لب زمزمه کنی که
 إِنَّ أَکْرَمَکُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقاکُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلیمٌ خَبیرٌ
برای این که یادت بماند که ملاک برتری انسان‌ها نزد خدا چیست، برای این که یادت بماند که در همین برتری هم، خداست که می‌داند إِنَّ اللَّهَ عَلیمٌ خَبیرٌ...

بعضی وقت‌ها نوع راه رفتن‌های ما انسان‌ها هم حرف می‌زند. اگر دقت کنی همین قدم‌های ساده با همان حرکت‌های منظم‌شان روی زمین، بیانگر نوع حالت و رفتار و عقیده آدم‌هاست و شاید به تعداد حالات و روحیات انسان‌ها، نظمی هست در قدم برداشتن‌هایشان؛ البته باز هم می‌گویم شاید!  یاد یکی از آیات قرآن افتادم «وَعِبَادُ الرَّحْمَنِ الَّذِینَ یَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْنًا...»

دریا هیچ توقعی از رودها ونهرهای حقیر ندارد. دریا از نباریدن باران گلایه نمی‌کند و حتی در هر تشنگی جان فرسایی، لب فروبسته می‌ماند. تشنگی را چگونه بر دریا مسلط کردند که دریا از هر کجای تاریخ، هر کجای کویر و صحرا سردرآورد، سخنی از تشنگی برلب نمی‌آورد و به زانو نمی‌افتد برای جرعه‌های سنگ دلی آب. دریا دلیل تمام آب‌هاست. هرچه آب هست دریا سلطان آنست؛ پس آب‌ها حقیرتر از آن هستند که دریا را از نفس بیندازند.