ماندگاری قیام امام حسین (ع) و رسوایی دستگاه بنی امیه مرهون خطبه‌ها و روشنگری‌های حضرت زینب کبری (س) است. ایشان در خطبه‌های کوفه و شام با استناد به آیات قرآن کریم به بیان عهدشکنی مردم، مظلومیت و حقانیت امام حسین (ع) و رسوا نمودن بنی امیه پرداخت. نوشتار پیش رو با شیوه توصیفی ـ تحلیلی و روش کتابخانه ای به تحلیل اقتباس‌های قرآنی حضرت زینب (س) در خطبه شهر کوفه‌ می‌پردازد.

ولایت‌مداری (قبول و حراست عملی از مقام امامت علی (ع) و اولادشان) از ارکان ضروری و مورد تأکید در قرآن کریم و روایات پیامبر اکرم (ص) و اهل بیت (ع) است. در این میان حضرت زینب (س) فرزند امام علی (ع) و فاطمه (س) از دامان رسالت و امامت برخاسته است؛ به دلیل یاری امام زمان خویش در شرایط دشوار زمانی و مکانی، یکی از الگوهای بارز در امر ولایت‌مداری و ولایت‌پذیری است. سؤال اصلی این جاست که سبک زندگی حضرت زینب (س) در حوزه ولایت‌مداری در چه ابعادی بوده است؟

حضرت زینب (س) در واقعه بزرگ کربلا، با کمال صبر و استقامت به تبلیغ و نشر معارف اسلامی و آرمان‌های الهی پرداخت. اگر استقامت این بانوی بزرگ نبود، حادثه کربلا اثر کافی را نداشت و دشمنان نمی‌گذاشتند پیام به نسل‌های آینده منتقل شود.

یکی از مسائلی که کمتر به آن توجه شده، روابط عاطفی معصومان (ع) با اعضای خانواده و بستگان درجه اول و روابط عاطفی متقابل آنان با معصوم (ع) است. از این رو در این مقاله روابط عاطفی حضرت زینب (س) بررسی شده اما تأکید بر واقعه عاشورا است. در این جستار با توجه به رعایت سیر تاریخی از ولادت حضرت زینب (س) تا اتمام واقعه عاشورا و وقایع پس از آن، حوادث به ترتیب توالی و پیشرفت‌ها مورد توجه بوده و روابط عاطفی از لابه‌لای گزارش‌های تاریخی و روایی استخراج شده است. 

واقعه عاشورا و شهادت امام حسین (ع)، نتیجه انحرافات و دور شدن جامعه اسلامی، از خاندان وحی بود. این کج روی ها از زمان سقیفه شروع شدند و تخم فساد در جامعه کاشته شد. این انحرافات به تدریج آنقدر گسترش یافت تا تنها پنجاه سال پس از رسول خدا (ص)، فرزندش را به بدترین نحو کشتند.

این مقاله قسمتی از پرونده «پدرانه؛ پرونده امیرالمومنین و امام حسین (ع)» است.

بانوانی همراه با سیدالشهدا (ع) در کربلا بودند و پس از آن اسیر شدند از جمله آنها کسانی بودند که احوال امام حسین (ع) را برای دیگران بازگو کردند. در ادامه به شرح‌حالی از زنانی که راوی امام حسین (ع) بوده‌اند می‌پردازیم.

پسرهایش که رفتند، چشم انتظار ماند، تا امام علیه‌السّلام برشان گرداند.
حالا امام علیه‌السّلام رفته.
زینب مانده؛ دل انتظار...

در شام نوری می‌درخشد!

پروانه‌ کوچکی هم در خرابه‌های شام دلتنگِ نور می‌شود! 

وحشت‏ سراپاى آل ابى ‏سفیان را فرا گرفته بود، سپاه محمد (ص) به شهر نزدیک مى‌‏شد. اندکى بعد، ابر عطوفت پیامبر (ص) بر شهر سایه افکند؛ باران رحمتش باریدن گرفت و ترس را از شهر امن الهى زدود. پیامبر (ص) به دشمنان سرسختش منتى بزرگ نهاد و به آنان فرمود: «اذهبوا انتم الطلقاء» بروید، شما آزاد هستید.

اصلا انگار به جای روضه باید به زینب (س) فکر کنی و اشک بریزی
حالا که دلت سوخت...
سرت را بلند کن و به نیابت از بانوی غم‌ها به ارباب بی کفن سلام بده.