روبروی ضریحش ایستاده‌ام و مودبانه سلامش می‌دهم تا می‌رسم به این عبارت «اَلسَّلامُ عَلیْکَ یا مَنْ بِزِیارَتِهِ ثَوابُ زِیارَه سَیِّدِ الشُّهَداءِ یُرْتَجی» نگاهم را از روی زیارت نامه بر می‌دارم و پخش می‌کنم بین شبکه‌های ضریحش. هر شبکه ضریحش مرا وصل می‌کند به ماجرای غریبی در این عالَم. چشمانم خیره خیره به یکی از شبکه‌ها دوخته می‌شود و به تبع آن دلم هم آن جا گیر می‌کند. زبانم در دهانم می‌چرخد و می‌گویم: ...

بعضی وقتها واژهها کم میآوردند و تو میمانی از کدام واژه استفاده کنی تا به دیگری برنخورد! تا ردیف شدن به قاعده شان در کنار هم حق مطلب را ادا کند. دقیقا مثل الان من. ماندهام که واژههایم را چه جور کنار یک دِگَر جُفت و جور کنم که درخور شانتان باشد!؟ اما انگار تلاشم دور باطل است! هر کار میکنم باز میگردم اول خط!

بعضی وقت‌ها نوع راه رفتن‌های ما انسان‌ها هم حرف می‌زند. اگر دقت کنی همین قدم‌های ساده با همان حرکت‌های منظم‌شان روی زمین، بیانگر نوع حالت و رفتار و عقیده آدم‌هاست و شاید به تعداد حالات و روحیات انسان‌ها، نظمی هست در قدم برداشتن‌هایشان؛ البته باز هم می‌گویم شاید!  یاد یکی از آیات قرآن افتادم «وَعِبَادُ الرَّحْمَنِ الَّذِینَ یَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْنًا...»

بچه‌ها! آهای ملت!

 بالا می­‌رفتیم پایین می‌آمدیم، افضل اعمال شب نیمه شعبان زیارت اباعبدالله (ع) بود.