صحیفه سجادیه که از آن تعبیر به «اخت القرآن» نموده‌اند، مفاهیم و تعابیر قرآنی بسیار در آن تجلی یافته است. آیات قرآن چه به صراحت و چه به اشارت در فراز های نورانی صحیفه نمود یافته و این موضوع، تاثیرپذیری از آیات و درک مفاهیم عمیق قرآنی را توسط امام سجاد (ع) می‌رساند. پژوهش حاضر به بررسی رابطه بینامتنی قرآن و فرازهای ابتدایی دعای چهارم صحیفه سجادیه پرداخته و با روش توصیفی تطبیقی به این نتیجه دست یافت که پیوندی دوسویه و تنگاتنگ بین قرآن و کلام امام سجاد (ع) برقرار است. چنانکه صحیفه در قالب تناص اجترار و امتصاص و نیز بر اساس بینامتنی مضمونی و لفظی با قرآن رابطه‌ای استوار برقرار کرده و همچنین از تناص حوار در صحیفه پرهیز شده است.

یکی از قرینه‌ها، عرضه ادعیه صحیفه سجادیه به قرآن است. براین اساس، این پژوهش در صدد بررسی «درونمایه‌های مشترک قرآن و صحیفه» بوده تا به درستی متن کتاب دست یابد. رابطه قرآن و صحیفه، رابطه محتوایی است. با عرضه صحیفه سجادیه به قرآن کریم، اشارات، تلمیح‌ها، تضمین‌های قرآنی آن حضرت فراوان به چشم می‌خورد و اشتراکات بین آن دو کتاب اعتبار صحیفه را می‌افزاید. 

آیه 33 سوره احزاب به «آیه تطهیر» معروف است. خداوند سبحان در این آیه، اهل بیت را از هر گونه پلیدی و پلشتی و ناپاکی مصون معرفی فرموده است. مصداق‌های دقیق اهل بیت کیانند؟! همه دانشمندان شیعه و گروهی از علمای اهل سنت این آیه را درباره اصحاب کساء می‌دانند و برخی دیگر از آنان، زنان پیامبر (ص) را نیز از مصادیق آن گمان می‌کنند. اما اینکه کدام گروه در رأی و اعتقاد خود بر راه صواب هستند و کدام گروه بر طریق خطا می‌روند؟! در این مقاله پاسخ این پرسش با ادله عقلی، نقلی و ذکر دقیق منابع در حد امکان ذکر شده است.

آیات تطهیر، مباهله، مودت، تبلیغ و... به نوعی جلوه‌گر تقدیر خداوند از اهل بیت (ع) است. زندگی علمی حضرت زینب (س) زاویه‌ای است که نیاز به واکاوی و تحلیل دقیق‌تری دارد زیرا درباره این خاندان گفته شده: «إِنَّ هؤلاءِ وَرَثوا العِلمَ وَ الفَصَاحَهَ زُقُّوا العِلمَ زُقّاً». حضرت زینب (س) علاوه بر علم لدنی، تمام شرایط  یک راوی موثق را در حد کمال داراست. بدین لحاظ، به او (س) عالمه گفته‌اند. همچنین علم پیشگویی حوادث را نیز دارا می‌باشد، چنان‌که کیفیت شهادت خود را پیشگویی کرد. صفت دیگر ایشان (س) عقیله است که ابن‌عباس به او داده است. همچنین مفسری بی‌بدیل است زیرا خطبه‌های آن حضرت (س) آکنده از آیات قرآنی است.

فصاحت و بلاغت امیرالمؤمنین علی (ع) زبانزد دوران است و امام حسین (ع) نیز این زبان فصیح را از نیای خویش به ارث برده است؛ شخصیت بزرگواری که در ضدیت با ستم قیام کرد و با قلم شیوای خود به تنویر افکار مردم و بصیرت بخشی به آنان روی آورد. امام حسین (ع) اشعاری دارد که منسوب به ایشان است. درون‌مایه‌های سیاسی، اجتماعی، دینی، زهد و ماند آن محتوای غالب اشعار وی است. از مضامین ارزشمند اشعار امام حسین (ع) حکمت و موضوعات حکمی است؛ ایشان در نظم قصاید حکمی اسلوب سهل، ساده، واقع‌گرا و گاه مخیل بدیع را مطمح نظر قرار داده است تا بدین گونه صدق عاطفه خویش را با زبان شعری فصیح تعبیر نماید.

این یادداشت بر آن است تا به قصیده‌ای از جلال‌الدین همایی بپردازد که برای تاریخ ساخت ضریح منوّر حضرت مسلم بن عقیل (علیه‌السّلام) سروده شده است. 

یکی از سوالاتی که در حوزه شفاعت و مخصوصا شفاعت امام حسین (ع) بین برخی شکل گرفته است، آن است که آیا بخشش عظیم گناهان بوسیله شفاعت مطابق با قواعد قرآنی است؟ مگر قرآن کریم، بیان نکرده است که انسان هر گناهی را انجام دهد، سزای آن را می‌بیند؟

لعن در لغت به معنای طرد و دور شدن است و در اصطلاح به معنای درخواست برای دوری از رحمت الهی است.

در این مقاله بنا داریم به جایگاه لعن در قرآن کریم و مصادیق آن بپردازیم و نشان دهیم چه گروه‌هایی در قرآن لعن شده‌اند.

این مقاله، مرتبط با پرونده «دورماندگان از رحمت خداوند؛ پرونده بررسی لعن در مکتب شیعه» است.

قرآن کریم، رسول خدا (ص) را رحمت للعالمین می‌نامد و او را اسوه‌ای برای مردم معرفی می‌کند. رسول خدا (ص)، علاوه بر رحمت و ابراز محبت به عالمیان، خط مشی خود را با دشمنان دین مشخص می‌کردند و بیزاری خود را از راه آنان ابراز می‌نمودند. چنان‌که در طول حیات خویش، افراد مختلفی را به جهت رفتارشان لعنت کردند.

این مقاله، مرتبط با پرونده «دورماندگان از رحمت خداوند؛ پرونده بررسی لعن در مکتب شیعه» است.

قرآن، ماندگارترین اثر وحیانی در بیست و سوم ماه مبارک رمضان نازل شده است. ماه رمضان ماه پربرکتی است که در آن قرآن نزل شده است. در این شب تمام قرآن یک‌باره بر قلب پیامبر اکرم نازل شده است.