پسر ریش‌سفید قبیله‌ی بنی‌هاشم، برادر پیامبر عشق و رحمت، همسر بزرگ بانوی دوعالم و پدر سید و سرور جوانان اهل بهشت، پدر بانوی صبر و استقامت، پدر سقای عشق و ادب، حضرت عشق و فتوت، حضرت پدر، علی بن ابی‌طالب (ع)، فرزند خلفی که چه خوب آرزوهای پدر را برآورده کرد و عجب موهبتی بود برای فرزندانش که این‌چنین تمام عالم را عاشق و دلداده‌ی خود کرده‌اند، به‌راستی‌که او مایه‌ی افتخار فرزندانش است.

دل خانه خدا مثلِ همان ایام سیزده رجب صاحب خانه می خواست...

کعبه، سرگیجه ی عالم است و مردم همه حیران ماجرای او و تولد تو اند.

عالم گِرد تاگِردِ خانه ی خدا را دور می زند تا از تمام زوایای خلقت تو آگاه شود.

و خانه هنوز در فراق تو از ناودان طلایش اشک می ریزد و مردم فکر می کنند باران است!؟

پاک تر از کعبه اگر بود حتما خالق علی آفرین آن را فرش قدم‌هایت می کرد.

گرامی‌تر از دوش نبی اگر بود قطعا جایگاه گام‌های گرانقدرت می‌شد.

و پر بها تر از جان رسول (ص) اگر بود خویشتن او می‌شدی.

والاتر از دخت ختم الرسل (س) اگر بود مادر دو نور دیدگانت می‌گشت.