بهترین قسمتش نه غذاهای گرم و لذیذ روستاییان بین راه است و نه طعم پرتقال های شیرین و به یاد ماندنی باغ هایشان!
شاید اگر آب های خنک و گوارای بیابان نشین ها هم نبود باز هیچ چیزی با آن قابل مقایسه نبود!
شاید اگر اهل عراق به زور تو را در خانه هایشان مهمان نمی کردند و پاهایت را که پیاده آمدن مجروحشان کرده بود، مداوا نمی کردند، باز هم از ته قلب عاشق اربعین می بودی!
برادر سلام! همراه نی سوار من برخیز، این سروِ قامت خمیده، خواهر توست که منزل به منزل حرمت خون خدا را نگاهبان بوده و جان امام زمانش را سپر، چقدر شبیه مادر شده بودم، علی را پاس می داشت و علی را پاس می داشتم و بار دیگر کوفه از سخنانم به خود لرزید همچون خطبه خوانی حیدر، گام به گام مرهم دلسوختگان بودم و همدرد داغدیدگان، از باقی داستان جانگداز این سفر اما من نمی گویم و تو نیز هیچ مپرس.
دوستانم آمده‌اند و من به تک تکشان سفارش کرده‌ام که سلام شکسته‌ام را به تو برسانند و هق‌هق گریههایم را. ما از راه جامانده‌ایم نه از تو.
کاروان بازگشته است؛ با تمام دردها و داغ ها.
کاروانى که اشک‌هایش عطش على اصغر علیه السلام را تازه میکند؛ کاروانى که خیمه‌هاى سوخته‌اش را به بادها سپرد تا شعله بیدارى همیشگى جهان باشد.
از پرهاى سوخته و خیمه هاى خاکستر، چهل روز مى‌گذرد؛ از شانه هاى بى تکیه گاه و چشم هاى به خون نشسته، از لحظاتى که سیلى می‌وزید و صحرا در عطشى طولانى، ثانیه هایش را به مرگ مى‌بخشید.
در مجموع شش نظر مشهور که در اینجا نقل می شود، الحاق رأس شریف سیدالشهداء علیه السلام به بدنشان در روز اربعین سال 61 ه.ق. از همه مشهور تر است.
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
