آموزه امامت یکی از آموزه های اصیل شیعه امامیه می‌باشد. از شاخص ترین مولفه های این آموزه این است که امامت منصبی از سوی خداوند و شخص‌ امام هم دارای مقامات و ویژگی های خاصی می‌باشد. امامان معصوم (ع) به تبیین این آموزه امامت و ویژگی های آن پرداخته اند. امام حسین (ع) در دوران پس از امامت حضرت علی (ع) و برادرشان‌ امام‌ حسن(ع) به امامت رسیدند. در آن دوره ویژه که بنی امیه ادعای امیر و ولیّ بودن بر مسلمانان را داشتند و همه را بر بیعت با خویش فرا می‌خواندند، امام حسین‌ (ع) به‌ تبیین آموزه امامت و ویژگی های امام و حاکم واقعی جامعه اسلامی پرداختند تا راه را بر فریب فکری و عقیدتی مردم آن زمان ببندند. نوشتار پیش رو با روش توصیفی و شیوه‌ کتابخانه‌ ای و اسنادی به تبیین آموزه امامت از منظر احادیث امام حسین (ع) پرداخته است تا امام شناسی از زبان امام معصوم (ع) صورت پذیرد.