برای فهم کلمات کربلا باید سر کلاس حسین (ع) نشسته باشی و سرمشق زینب (س) را تمرین کرده باشی؛ درس اباالفضل (ع) را که یاد گرفتی و در محضر رقیه (ع) که شاگردی کردی؛ آن موقع می‌فهمی که کلمات این‌جا برای همه یک معنا ندارد...

 شهد شیرین شهادت قرارش را ربوده، اما انگار دلِ عمو رضا نمی‌دهد که یادگار برادر جلوی چشمانش پرپر شود...

نوجوان باوفا مقاومت کرد تا بلکه خود را به عمویش برساند و گفت: والله لا اَفارقُ عَمِّی؛ به خدا سوگند از عمویم حسین (ع) جدا نخواهم شد.

ما دلتنگ شماییم ...

ما را بطلب کرب و بلا

اینجاست که با اشک‌های خواهران و دخترانت طراوتی جاودانه می‌یابد.

 اینجا میعاد هزاران مجنون، با لیلایی به خون خفته است.

بابا سلام، سلام سلامتی می‌آورد.

 آری، بدنت که اینجا نیست اما بابا سرت سلامت باشد.

گرچه قطرات اشکی که می‌ریزیم به برکت امام حسین (ع) پاک‌کننده جان و روان از تمام آلودگی‌هاست، ولی ما وظیفه داریم به استقبال آن اشک رویم، به خاطر احترامی که برای اشک قائلیم باید اشکی که برای آقا و مولایمان می‌ریزیم از چشمی پاک سرازیر شود. 

از من نخواه که از اینجا برایت تعریف کنم که نه پنجره ذهنم به‌ سوی صحن و سرایش باز می‌شود؛ نه قفل قلبم و نه مهر دهانم...

و در آخر جایی بلندتر از دارالاماره شهر برای رساندن پیام مظلومیت مولای غریبش در شهر نبود...

بعضی از آدم‌ها عاشق پاییزند و با شروع این فصل غرق شادی می‌شوند.

از یکی پرسیدم چرا پاییز؟

...