گریه بر امام حسین (ع) «ریشه» در «اعتقادات» شیعه، و نیز «احساسات» و «عواطف» شیعیان و غیر شیعیان دارد. و اینجاست که نکته «مهم» و «اساسی» تشویق اهل بیت (ع) به گریه و عزاداری فهمیده می‌شود

عشق به امام حسین (ع) منحصر به شیعیان نیست و اهل تسنن بسیار به آن حضرت علاقه دارند و این علاقه خود را به صورت‌های مختلف نشان می‌دهند. این مطلب به قلم سعید طاوسی مسرور (دانشجوی دکتری تاریخ اسلام دانشگاه تهران) ابعاد مختلفی از عزاداری اهل سنت برای امام حسین (ع) را در کلام و آثار بزرگان اهل سنت مورد بحث و بررسی قرار داده است.

کتاب «تاریخ و جلوه‌های عزاداری امام حسین (ع) در ایران با تکیه بر دوره صفویه» از دو بخش تشکیل شده که بخش نخست آن شامل پنج فصل با عنوان‌های «قیام امام حسین (ع) و سیر عزاداری در ایران»، «روی کار آمدن صفویان و گسترش مراسم عزاداری امام حسین (ع)»، ... و بخش دوم کتاب که مقاله‌های پیوستی است، با عنوان‌های «مذهب و سیادت شیخ صفی‌الدین اردبیلی (نقد و رد نظریات احمد کسروی)»، «صفویان، مذهب تشیع و تسنن» و «ایرانیان در اردوی امام حسین (ع) و سپاه مختار» به اثبات ریشه و علاقه ایرانیان پیش از صفویه به امام حسین (ع) می‌پردازد.

علی بن موسی الرضا (ع) خطاب به دعبل فرمود: «ای دعبل، مرثیه بخوان برای حسین (ع) که تو تا زنده‌ای ناصر و مادح ما هستی. با این کار، به ما یاری کن و در این باره کوتاهی مکن.» 

سنت عزاداری امام حسین (ع) از سنت‌های مهم و مؤثر شیعی است که در طول تاریخ دچار تحولاتی گردیده است. برای دست‌یابی به شیوه‌های اصیل و دور از خرافات و تحریفات این سنت مهم، تأسی به امامان معصوم شیعه (ع) یکی از بهترین راه‌ها به شمار می‌آید. در این مقاله، تلاش شده است در حد مقدور، شیوه برگزاری سنت عزاداری بر امام حسین (ع) توسط امامان شیعه (ع) و اهدافی که آن بزرگواران از این کار دنبال می‌کردند، ترسیم گردد.

 اگر زمانی که نام حضرت امام حسین (ع) را می‌برند اشک در چشم جمع شود، این نشانه ایمان است. دل باید با شنیدن نام امام حسین (ع) بشکند.