قیام عبدالله ‌بن زبیر (61-72 ق) و مختار بن ابی عبید ثقفی (64-66 ق) از قیام‌های عصر اموی هستند که توفیقاتی نیز داشتند. در این میان ابراهیم‌ بن مالک اشتر به دلیل آوازه، نسب و نفوذش مورد توجه دو گروه قرار گرفت. ابراهیم ابتدا با مختار برای خونخواهی شهدای دشت طف همراه شد اما پس از نبرد «خازر» و تحقق نسبی این هدف و به دست آوردن امارت موصل از او جدا شد. او همچنان در موصل بود تا اینکه زبیریان بر مختار غلبه یافتند و حکومت عراق را به دست آوردند.

عبیدالله‌بن‌حر جعفی از اشراف و بزرگان کوفه بود که در دوران امام علی (ع) در صف معاویه قرار گرفت و مقارن جریان عاشورا امام حسین (ع) را یاری نکرد. بعد از شهادت امام، عبیدالله دچار عذاب وجدان شده، به زیارت قبر حضرت پرداخته و در کنار مختار قرار گرفت. ضعف ایمان ابن‌حر منجر به جدایی او از مختار و قرار گرفتن در کنار زبیریان شد که در نهایت به طرفداری از مروانیان به دست زبیریان کشته شد.