پس از محاصرهٔ فرات، تشنگی، امام و یارانش را سخت آزرده بود. امام (ع) کلنک را برداشته و در پشت خیمه‌ها چاهی حفر کردند. آبی بسیار گوارا پدیدار شد و همه نوشیدند و مشک‌ها را پر کردند و سپس چاه خشک شد.