از آن روزی که باید واژه‌هایم با حضور به موقعشان گوشهه­ایی از عظمتی را به تصویر می‌کشیدند، سنگینی رسالتِ از شما نوشتن را بر دوش خود احساس می­‌کردم. سنگینی‌اش بر شانه‌هایم تاب و توانم را ربوده بود؛ اما نمی‌­دانم چرا از شما ننوشتم، می‌خواستم ولی ­ترسیدم! آری ترس، باید کلمات می‌گفتند ازعظمتتان! از حالاتتان! از کرامت شما! و ترسیدم که ادا نشود حقتان و به تصویر کشیده نشود عظمتتان!

در روزهای رمضان زیر آفتاب، زیر بار چتر تشنگی لحظاتی لب‌هایمان به یاد تو افتاد، ذکر یا حسین (ع) گرفت و علم تشنگی را بلند وعلم سقایی چون عباس (ع) را طلب کرد. زمان تنهاشدن با تو بود، زمان توسل... زمانی که ما به تو پناه بیاوریم و تبسمی بر لب خشکیده ات بنشانیم. جانت را به لبخندی مهمان کنیم.

پس از محاصرهٔ فرات، تشنگی، امام و یارانش را سخت آزرده بود. امام (ع) کلنک را برداشته و در پشت خیمه‌ها چاهی حفر کردند. آبی بسیار گوارا پدیدار شد و همه نوشیدند و مشک‌ها را پر کردند و سپس چاه خشک شد. 

دریا هیچ توقعی از رودها ونهرهای حقیر ندارد. دریا از نباریدن باران گلایه نمی‌کند و حتی در هر تشنگی جان فرسایی، لب فروبسته می‌ماند. تشنگی را چگونه بر دریا مسلط کردند که دریا از هر کجای تاریخ، هر کجای کویر و صحرا سردرآورد، سخنی از تشنگی برلب نمی‌آورد و به زانو نمی‌افتد برای جرعه‌های سنگ دلی آب. دریا دلیل تمام آب‌هاست. هرچه آب هست دریا سلطان آنست؛ پس آب‌ها حقیرتر از آن هستند که دریا را از نفس بیندازند.