شعر آیینی در بین شعرای گذشته، از جایگاه خاصی برخوردار بوده است. شاعر در شعب متعددی از جمله فقه، کلام، زبان عرب، فنون بلاغت، الهیات، فلسفه و عرفان متبحر می‌شده است و دوشادوش با آن‌ها و یا بعد از آن به سرایش شعر می‌‌پرداخته‌ است. این‌گونه است که ما با شعرایی از قبیل ادیب نیشابوری اول و‌ دوم، آیت‌الله غروی اصفهانی، عمان سامانی، نیر تبریزی، صغیر اصفهانی و امثالهم مواجه می‌شویم که در کنار تسلط به زبان و‌ ادب فارسی، ذخایر معنوی فراوانی در شعرشان متبلور شده است. 
نتیجه این‌گونه نگرش و سطح مطالعه، تجلی جلال اهل‌بیت عصمت و طهارت علیهم صلوات الله در شعر است. این‌گونه نگاه جلال محور در شعر آیینی گذشته، صرف نظر از مدح و منقبت،  در سوگ ‌سروده‌ها نیز جلوه‌های فراوان داشته که نمونه‌های بی‌نظیر و کم‌نظیری را رقم زده است.