مشهور است که ولادت آن حضرت در مدینه در سوم ماه شعبان بوده است.  ابن شهرآشوب  رحمه‌الله ذکر کرده که ولادت آن حضرت  ده ماه و بیست روز بعد از ولادت برادرش امام حسن (ع) بوده و آن روز سه‌شنبه یا پنجشنبه پنجم ماه شعبان سال چهارم از هجرت بوده است و روایت‌شده که مابین آن حضرت و برادرش فاصله نبوده، مگر به‌قدر مدت حمل و مدت حمل، شش ماه بوده است.

در مقاله در راه کربلا به اینجا رسیدیم که: در آخر شب امام حسین علیه السلام به یاران خود فرمود ند آب برداشته و عزم رحیل کنند و از قصر بنى مقاتل خارج شوند. بعد از گذشتن  از منازل دیگر به کربلا رسیدند...

پس از مرگ معاویه، یزید فرستاده‌ای به سمت مدینه فرستاد تا از امام حسین (ع) بیعت بگیرد و اگر امام امتناع کرد، حضرت را به شهادت برساند، چون امام راه دیگری پیدا نکرد، به سمت مکه حرکت کرد.

امام جعفر صادق (ع) فرمودند: ای ذریح! بگذار مردم  به هر جا که می‌خواهند بروند.

والله که «حق تعالی»، به ملائکه مقربین و حاملان عرش خود مباهات می‌کند در مورد زائران حضرت امام حسین (ع) و آن‌ها که از راه‌های دور به زیارت آن حضرت می‌روند و می‌فرماید : آیا نمی‌بینید زیارت کنندگان قبر حسین بن علی (ع) را که

 آمده‌اند با نهایت شوق به سوی آن حضرت و به سوی «فاطمه زهرا» (س)...

کربلا، صحنه ظهور چهره‌هایی با نگرش‌ها، عملکردها و فرجام‌های گوناگون است، «زیانکاران» و در مقابل آن «ره‌یافتگان»، دو طیف نمادین جامعه آن عصر بودند که باوجود نقطه‌های مشترک، رفتار مختلفی را در آن حادثه از خود نشان دادند.