امام حسین (ع) در جاهایی یاران خود را می آزمود و برخی ازین آزمون سربلند بیرون نیامدند و از صف یاران ایشان جدا شدند.

 در عاشورا، یاران حضرت سیدالشهدا (ع)، خود را بر «دین علی(ع)» معرفی می کنند.

یاران روشنگر عاشورا، با استناد به آیات روشن و روایات محکم و متقن، می‌کوشیدند تا حجت را تمام کنند و اگر در کسی سوسوی امیدی هست، او را هدایت و ارشاد کنند. هرچند تعداد پیوستگان به سپاه امام، براثر این سخنان و روشنگری‌ها اندک است اما با توجه به فضا و موقعیت ویژه کربلا ،قابل تأمل، شگفت‌انگیز و ستودنی است.

منطق یاران امام حسین (ع)، صراحت و روشنی در نشان دادن نقطه‌های تاریک و سیاه و در مقابل آن، ترسیم زیبایی‌ها و فضیلت‌هاست.

قرآن، گویی پرسشی مفروض را پاسخ داده است که مَنْ کانَ یریدُ العزّهَ فللّه العزّه جمیعاً  «چه کسی در پی عزت است و عزت را در کجا باید یافت پاسخ این است که هرکس عظمت و ارج و بزرگی می‌طلبد بداند که عزت همه از خداست؛ و درجایی دیگر ولله العزه ولرسوله و للمومنین» پس هرکس زیر چتر خدا قرار گیرد، در مدار عزت جای می‌یابد و خدامداران، عزتمندان و سرفرازان‌اند.

در حوادث تاریخ اسلام، حتی در غزوات پیامبر، نمونه‌های ایثار و پاک‌بازی فراوان است ،اما رزمندگان هیچ نبردی نه در اندازه شهدا کربلا، ایثار خالصانه دارند.

انسان شجاع نیز در اموری که ورای قوای بشری نیست، احساس ترس می‌کند ولی به وجه شایسته و مناسب، بدان گونه که عقل حکم می‌کند، با آن امور مقابله می‌کند؛ زیرا در همین مورد شجاعت، غایت فضیلت است.

ما هنوز و همیشه، نیازمند شناخت و فهم همه جانبه این نهضت سترگ و بزرگ هستیم تا در آیینه شفاف آن، حقیقت را تماشا کنیم و در گذار از عقبه‌ها و خطرگاه‌ها و حضور درصحنه‌ها و حادثه‌ها، خالص‌ترین و ناب‌ترین الگو را فرارو داشته باشیم.

کربلا پایگاه قلب‌هایی است که از محبت امام حسین (ع) لبریز و از بغض و کینه دشمن سرشارند.

خاستگاه محبت و خشم آن‌ها نیز معرفت آن‌هاست. امام را خوب می‌شناسند و به او عشق می‌ورزند و یزید و عبیدالله و عمر سعد و پیوستگان آن‌ها را نیز می‌شناسند و نفرت و بغض خویش را نسبت به راه و تفکر و باورهای آنان ابراز می‌دارند.

در میان یاران و دشمنان اسامی مختلفی بیان شده است. اختلافاتی بین گزارش‌های تاریخی موجود است. یکی از دلایل آن این است که در تا روز عاشورا و حتی میانه جنگ افرادی از سپاه عمر سعد به سپاه امام حسین و می پیوستند.

زهیر مجدداً شروع به نصیحت آنان کرد و  گفت : یاری‌کردن او سزاوارتر از یاری‌کردن پسر سمیه است، اگر او را یارى نمی‌کنید لااقل با او نجنگید، بین او و یزید را آزاد بگذارید، مطمئن باشید یزید بدون کشتن حسین هم از شما راضى خواهد شد...

قصه که به سر می‌رسد و سخن که از تو به میان می‌آید نمی‌تواند لحظه‌ای آرام بگیرد. راستش برای من هم سخت است که از شما بگویم هر بار که «لاحول‌و‌لا‌قوه‌الا‌بالله» می‌گفتید کمی دل‌هایمان آرام می‌شد به این‌که هنوز هستید.  فردا روزی است که بدون تو آغاز می‌‌شود و چقدر سخت است که این روزهای بدون تو را پشت سر بگذاریم