قافله سالار ادامه داد؛ اَلسَّلامُ عَلَیْنا وَ عَلى عِبادِ اللّهِ الصّالِحینَ، اَلسَّلامُ عَلَیْکُمْ وَ رَحْمَهُ اللّهِ وَ بَرَکاتُهُ.

و از آن بسیار مردان، اندکی بیش نمانده بود در اقتداء به او.

شب بود و خیمه‌گاه در تلاطم، و صدای سم اسبانی در تردد، و سایه های رقصان مردانی در نور شعله های مشعل، که به جنب و جوش آمده بودند.  

سراسیمه آمده بود و بی توقف. پریشان و آشفته حال، به خیمه گاه رسید و به جستجوی قافله سالار،

از سویی به سویی روان شد و او را خواند. کاروانیان در اطراف او حلقه زدند.

جُون، رفت تا عقال از پای شتر بر گیرد، مردی از تازه همراه شدگان، خود را به او رساند.

گفت؛ این اُشتر چه بر گُرده دارد که اینچنین مراقبت می کنی؟

جُون، زُهیر بن قین را همراه بود تا به خیمۀ قافله سالار رسید. زهیر ایستاد، به نگاه و برانداز خیمه گاه.

بُریر گفت؛ تعلل می کنی زُهیر!

کاروان در دل صحرا ره سپار بود، که به صدای تاخت سوارانی از دور، توقف کرد.

سواران به کاروان رسیدند و هیاهو کردند.

نهیبی زد به اسب خویش و کران تا کران صحرا را بتاخت.

سرگشته و واله، به جستجوی راهی بود، تا از این هزار راهه راهی بیابد بسوی او.

فلق از افق سر زد و بر دشت پهناور تابید. خیمه ها برچیده شد و اشتران پُر بار و اسبان زین و کاروانان غبراق، آمادۀ سفری دوباره شدند.

قافله سالار ردا بر تن کرد و خواهر او را خواند. سر چرخاند. خواهر در آستانۀ خیمه ایستاده بود.

کاروان در دل صحرا ره سپرد و خورشید، همچنان به جستجوی سرنوشت کاروان،

 نگاهش بر زمین خیره مانده بود.

در میان صحرای بی کران و انبوه شن های روان، تک خیمه ای رُخ نمود.

 باد گرم و سوزان صحرا، پردۀ خیمه را بازی داد و ام وهب، با لبانی خشکیده نالید.