خورشید، این چشم گشودۀ آسمان، به تمامی خیره مانده بود بر زمین، تا ببیند که سرنوشت تاریخ، چگونه رقم می خورد در پیش روی این کاروان.

صحرای تفتیده خاموش بود و کاروان، با گُزیدگانی از زمان، هم نفس با خورشید، راه گشود و ره سپرد.

 و عباس، عنان اسب در دست، به پای پیاده همراه کاروان.

شب از راه رسید بود و کاروانیان برخی در پناه خیمه ها آرمیده و گروهی به گِرد آتش نشسته و گوش جان سپرده بودند به آیات کتاب الله، که به صدای بُریر تلاوت شد.

خیمه گاه برپا شد بود، و خورشید رفت تا در پس افق رُخ پنهان کند.

مردان به تیمار اسبان و اشتران، نوجوانان حامل پشته‌های هیزم،

و زنان در خیمه ای گِرد آمده بودند.

کاروان از روستایی در دل بیابان به درآمد. جمعی از روستاییان به کاروان پیوستند و همراه شدند، و دیگران، ماندند و دور شدن کاروان را به نظاره نشستند.

زمانی نگذشت، تک سواری از دور، به تاخت نزدیک شد و خود را به کاروان رساند.

مردان و زنان، سایبان ها و خیمه ها را به پا کردند. کسی اشتری را عِقال زد، دیگری اسب خود را آب داد، و آن یکی اشتران را علوفه، و کودکان فریاد کنان به بازی دنبال هم دویدند.

در گرگ و میش عصرگاهان، شفق از پس کوه سر کشید و کاروان با جماعتی از زن و مرد و کودک، بار بر اشتران، زنان درون کجاوه، گروهی از مردان سواره و تعدادی به پای پیاده، ره سپردند.

و قافله سالار کاروان، به پای پیاده، دعای عرفه را ادامه داد.

و کاروانیان زیر لب، با او زمزمه کردند.

مردی از مکه، خود را به جُناده انصاری رساند.

آنانی که خون قلب خویش را پیوسته در راه ما می بخشند و خود را آماده لقاءالله کرده اند، آماده باشند که سپیده دمان کوچ می کنم. انشاء الله!

مجتبی فرآورده تهیه کننده و کارگردان سینما که این روزها در حال ساخت پروژه ثارالله است قصد دارد در مجموعه یادداشت هایی از هفتم ذی‌الحجه تا اربعین با روایت‌هایی کوتاه و آزاد وقایع کاروان امام حسین (ع) را روایت کند.

شما می‌توانید هر روز با مراجعه به این صفحه سلسله مطالب وی را مطالعه کنید.