ازآنجاکه عاشورا و ظهور دو واژه به هم گره‌خورده در فرهنگ تشیع است، بدون عاشورا صحبت از ظهور کردن بی‌نتیجه گذاردن حرکت حضرت امام حسین (ع) است و نوعی خودفراموشی از اصل فرهنگ عاشورا است؛ زیرا فرهنگ فرآیندی است که ابتدا و انتهایش مشخص باشد و بتوان از آن نتیجه گرفت و آن را نهادینه کرد. حرکت امام حسین (ع) پیشرفت در مسیر برپایی عدالت بود که این حرکت درنهایت با ظهور امام عصر (عج) به مرحله عمل در کل جامعه بشری خواهد رسید. 

فداکارى بی‌مانند، استقامت، حق‌پرستی، توکل، قدرت اراده، چشم‌پوشی از مظاهر و جلوه‌های فریبنده دنیا و قطع علائق در واقعه جان‌سوز کربلا، به‌قدری از وجود حسین تجلى کرده و دل‌ها را مجذوب او نموده که به عظمت‌های دیگر آن حضرت کمتر توجه می‌شود. مثل‌ اینکه افکار جامعه و عقول بشر کسى را که در راه یارى حق، فداکارى و از خود گذشتگی نشان دهد، مالک تمام عظمت‌ها و فضایل می‌دانند و هرچه درجه فداکارى عالی‌تر و خالص‌تر باشد، عظمت شخصیت او در دل‌ها بیشتر می‌شود.