دشمن، دور تا دور او حلقه زده بود. خودش را از روی زمین کَند. دستانش، چند قدم آن طرف‌تر در نگاه آب، بال بال می‌زدند.

به سختی نگاهی به خیمه‌ها انداخت، رویش را برگرداند. نیم نگاهی هم به فرات کرد: «اگر به سمت خیمه‌ها بروم، آب ندارم. اگر به سمت فرات، دست...»

در تمام مدتی که مرا به دندان گرفته بود بغض توی گلویم گیر کرده بود. عمود که بر فرق سرش خورد بغضم ترکید و اشک‌هایم ریخت روی زمین. مرد متحیر و مأیوس باقی ماند.

با توجه به نزدیکی خیمه‌های امام حسین (ع) به رود فرات، آیا امکان حفر چاهی برای رسیدن به آب توسط امام حسین (ع) و اصحاب وجود نداشت؟

جز حسین (ع) نماند مگر سه تن از اهل بیت او، روی به آن قوم آورد و آن‌ها را می‌راند و دور می‌ساخت و آن سه تن او را حمایت می‌کردند تا کشته شدند. 

قطرات اشکِ مشک همچون سیل به زمین می‌ریخت، آخرین قطره‌ها...

فاطمه (س) بود که با جرعه آبی به استقبال فرزندش می‌رفت …