در روز هشتم ذی الحجه سال 60 به دستور یزید گروهی برای دستگیر و کشتن امام حسین (ع) وارد مکه شدند. امام حسین (ع) چهار ماه قبل از این اتفاق برای خودداری از بیعت با یزید در جوار خانه امن الهی اقامت گزیده بود. یزید بن معاویه تعدادی از مزدوران خود را به بهانه حضور در مراسم حج برای دستگیری و کشتن امام حسین (ع) به مکه فرستاد.

جهت ره‌یافت به نقش معاویه در شهادت سیدالشهدا (ع) و سیاست زیرکانه او در راستای موروثی کردن خلافت در خاندان بنی‌امیه، مطالعه و بررسی دقیق صفحات پر حجم تاریخ، ضروری است؛ حضور بزرگانى از صحابه که تا آن زمان در قید حیات بوده‌اند سبب می‌شده تا معاویه نتواند آشکارا هدفش را مطرح کند.

معاویه با تلاش های مستمر خود در حدود یک دهه، توانست با وجود مخالفت و کارشکنی مخالفان و مدعیان، و با حربه های بسیاری از جمله تطمیع و تهدید، خلافت یزید را به عنوان امری مسلم و عمومی به جامعه اسلامی بقبولاند و در مسیری واژگونه و منحط، بدعت بزرگ موروثی نمودن خلافت اسلامی را شکل دهد. در این مقاله به بررسی اجمالی اقدامات معاویه در جهت بیعت ستاندن از سه بلاد مهم ان زمان یعنی: کوفه،دمشق و مدینه می پردازیم.

در چنین روزی جناب مسلم (ع) بعد از استقبال و بیعت مردم نامه‌ای مبتنی بر آمادگی کوفیان به امام حسین (ع) نوشت. ایشان به سفیری امام حسین برای بررسی اوضاع کوفه فرستاده شده بود. ایشان به امام حسین (ع) خبر بیعت هجده هزار نفر را داد.

بررسی فلسفه حرکت امام حسین (ع) به سمت کربلا و علم ایشان به شهادتشان، مسئله‌ای پراختلاف در بین علمای شیعه بوده است و بزرگان بسیاری در مورد آن سخن گفته‌اند. شهید مطهری و آقای صالحی نجف آبادی، از جمله افرادی هستند که نظرهای مهمی در این باره داده‌اند و نظریه هرکدام از این دو نفر، طرفداران خاص خودشان را دارد. در این یادداشت به بررسی اختلاف بین این دو نظر در باب علم امام می پردازیم.

در گذشته سفر به کربلا بسیار سخت بوده است گذشته از محدودیت هایی که حکومت ها ایجاد می کردند؛ خطر های طبیعی هم مانند وجود حیوانات درنده و... موجب این سختی بوده است. آنچه در این مقاله به آن پرداخته ایم مسیر ها وچگونگی حرکت زوار ایرانی کربلا در دوره قاجار است.

در طول تاریخ زیارت امام حسین (ع) جایگاهی والا داشته است و پادشاهان شیعه چه از روی عقیده و چه برای مشروعیت حکومت خود به زیارت بارگاه مطهر ایشان می رفتند.

یکی از اعتقادات اختصاصی و مهم در شیعه، اعتقاد به علم غیب امامان (ع) است. آنها این علم را از رسول خدا (ص) گرفته‌اند؛ اما یکی از مسائلی که در این زمینه ایجاد می‌شود، رابطۀ این علم با عمل آنهاست. آیا ائمه بر اساس این علوم غیبی، زندگی و امور روزمرۀ خود را پیش می‌برند؟ 

پیشگویی‌های مرتبط با شهادت امام حسین (ع) در روایات متعدد و فراوان در کتب شیعه و اهل سنت به چشم ‌می‌خورد.. 

آن چه درباره قبر علی بن حسین حضرت علی اکبر (ع) یقین است و در اخبار و روایات آمده و شیخ مفید برآن تصریح کرده و فقهای دیگر نیز در کتاب‌های خود نوشته اند، این است که آن حضرت در پایین پای پدر بزگوارش به خاک سپرده شد. عین عبارت «الارشاد» این است: «نزدیک پاهای حسین (ع) دفن گردید.»

این مقاله قسمتی از پرونده «پر تخریب ترین بنای ماندگار تاریخ» است.