دیری است درباره محل شهادت امام حسین (ع) مقتلی زبانزد میان عوام شده که به گودال یا «گودال قتلگاه» شهرت یافته است. چنان‌چه منابع تاریخی و حدیثی متقدم و معتبر شهادت داده‌اند، شهادت امام حسین (ع) در مکانی غیر از آنچه امروزه در لسان عموم جای گرفته اتفاق افتاده است. بی‌گمان اعتقاد به چنین امری لوازم را به دنبال خواهد داشت و به نظر می‌رسد یکی از این لوازم، بُعد عاطفه است که منابع و مقاتل متأخر آن را به این عصر به ارمغان آورده‌اند. اختلاف تعابیر، وجود لغات غریب در روایات و پرداختن به احادیث ضعیف را می‌توان از جمله عواملی دانست که سبب شده چنین تعبیری وارد حوزه عاشورا شده و به تبع، منشأ اعتقادی بی‌پایه در میان عوام شود.

مذاکره با دشمن در جایگاه مسئله‌ای روزآمد، به تبیین قیام امام حسین (ع) راه یافته و  با این ادعا همراه شده است که «امام حسین (ع) با انجام ملاقات‌هایی در کربلا، به‌ دنبال مذاکره و توافق بود تا جلوی جنگ گرفته شود.»

واقعه عاشورا، از رویدادهای مهم تاریخ مسلمانان است. شهادت فرزند خردسال امام حسین (ع) ، از حوادث بزرگ آن روز به شمار می‌آید. در گزارش‌های تاریخی در مورد نام، سن و چگونگی شهادت وی ، اختلاف زیادی وجود دارد؛ موضوعی که در گستره زمانی آغاز تا پایان قرن پنجم مورد بررسی قرار نگرفته است

بسیاری از آیات قرآن کریم، علاوه بر تفسیر ظاهری، دارای معنای باطنی نیز هستند. برخی از این تفسیرهای باطنی برخاسته از روایات تفسیری معصومین (ع) و صحابه است. آیه 107 سوره صافات: «و فدیناه بذبح عظیم» نیز از جمله این آیات است. پرسش پژوهش حاضر این است که مقصود از تفسیر باطنی آیه 107 سوره صافات چیست؟ این پژوهش در صدد است با اتخاذ روش توصیفی- تحلیلی، با نگاهی بر تفسیر ظاهری آیه، به تفصیل پیرامون تفسیر باطنی آن بپردازد.

آموزه امامت یکی از آموزه های اصیل شیعه امامیه می‌باشد. از شاخص ترین مولفه های این آموزه این است که امامت منصبی از سوی خداوند و شخص‌ امام هم دارای مقامات و ویژگی های خاصی می‌باشد. امامان معصوم (ع) به تبیین این آموزه امامت و ویژگی های آن پرداخته اند. امام حسین (ع) در دوران پس از امامت حضرت علی (ع) و برادرشان‌ امام‌ حسن(ع) به امامت رسیدند. در آن دوره ویژه که بنی امیه ادعای امیر و ولیّ بودن بر مسلمانان را داشتند و همه را بر بیعت با خویش فرا می‌خواندند، امام حسین‌ (ع) به‌ تبیین آموزه امامت و ویژگی های امام و حاکم واقعی جامعه اسلامی پرداختند تا راه را بر فریب فکری و عقیدتی مردم آن زمان ببندند. نوشتار پیش رو با روش توصیفی و شیوه‌ کتابخانه‌ ای و اسنادی به تبیین آموزه امامت از منظر احادیث امام حسین (ع) پرداخته است تا امام شناسی از زبان امام معصوم (ع) صورت پذیرد.

قرآن، کتاب انسان سازی است که انسآن‌ها را به سوی سعادت و کمال هدایت می‌کند. حسین (ع) عدل و شریک قرآن است. این شراکت او با قرآن را پیامبر (ص) در حدیث ثقلین تبیین نموده‌‌اند. کتاب قرآن، صامت است و امام، قرآن ناطق. در پژوهش حاضر می‌کوشیم به این پرسش پاسخ دهیم که دیدگاه‌های مفسران فریقین درباره منزلت امام حسین (ع) در قرآن و نقش آن در اربعین حسینی چیست؟

این‌ نوشتار‌، با رویکرد دانستن چیستی عزاداری به سیره «علمی» و «عملی» معصومین (ع) می‌پردازد؛ بدین معنا که به صورت خلاصه و علمی به واژه‌شناسی کلمات «مأتم»، «ألمَنَاحَه»، «عَزَا»، «ألجَزَع» و ««عَوِیل» می‌پردازد و سپس با اشاره به‌ «سیره عملی» اهل بیت (ع) وظیفه پیروان آن حضرت را بیان می‌کند. در پژوهش حاضر مشخص می‌شود، عزاداری کاملاً وجه علمی، دینی، مذهبی و عقلانی داشته و موجب حفظ دین و ولایت الهی است.

سلیمان‌بن‌صرد خزاعی با اینکه طلایه دار نهضت دعوت از امام حسین (ع) برای آمدن به عراق است، اما خود در حادثه عاشورا غایب بوده است. درباره علت غیبت او در حادثه عاشورا همواره دیدگاه‌ها و احتمال‌هایی مطرح بوده است که در این نوشتار به نقد و بررسی آن‌ها پرداخته می‌شود.

سلیمان‌بن‌صرد خزاعی با اینکه طلایه دار نهضت دعوت از امام حسین (ع) برای آمدن به عراق است، اما خود در حادثه عاشورا غایب بوده است. درباره علت غیبت او در حادثه عاشورا همواره دیدگاه‌ها و احتمال‌هایی مطرح بوده است که در این نوشتار به نقد و بررسی آن‌ها پرداخته می‌شود.

محمد‌بن‌حنفیه از شخصیت‌های علوی است که ابهامات و اشکالاتی در تاریخ زندگی وی به چشم می‌خورد. از جمله، علت شرکت نکردن او در قیام کربلا و عدم همراهی او با امام حسین علیه‌السلام که نوشتار پیش روی بخش‌هایی از این پیچیدگی تاریخی را مورد بحث و بررسی قرار می‌دهد.