کربلا، صحنه ظهور چهره‌هایی با نگرش‌ها، عملکردها و فرجام‌های گوناگون است، «زیانکاران» و در مقابل آن «ره‌یافتگان»، دو طیف نمادین جامعه آن عصر بودند که باوجود نقطه‌های مشترک، رفتار مختلفی را در آن حادثه از خود نشان دادند. 

انسان فطرتاً خوبی‌ها‌، زیبایی‌ها و فضیلت‌ها را دوست دارد و در پی کسب آن‌ها است. هم‌چنین ضمن بیزاری از زشتی‌ها و کژی‌ها و رذیلت‌ها، آن‌ها را از خود دفع و دور می‌کند. بر اساس این گرایش فطری است که حب و بغض در انسان شکل می‌گیرد. ازآنجا که در نظر یک انسان موحد و دین‌دار، زیباترین و برترین موجود که مبدأ همه خیرات و فضایل است، خداوند بی‌همتا است، بالاترین درجه محبت نسبت به او و سپس آنچه که مورد رضایت او است تعلق می‌گیرد.

حسین (ع) خطبه می‌خواند هنوز امید داشت که این قوم عنود راهنمایی شوند تا لحظه آخر عمرش هم امید داشت که هدایت شوند...