شرح مفصل جزئیات رویدادهای مرتبط با قیام امام حسین (ع) و ابعاد مختلف آن از ویژگی‌های تاریخ‌نگاری ابومخنف است.  در مقاله حاضر، با تکیه بر رویکرد نظریه تحلیل گفتمان لاکلا و موفه، نحوه بازتاب کوشش‌های گفتمان حاکم برای هژمون ماندن، در گزارش ابومخنف از واقعه کربلا مورد توجه قرار گرفته‌است. براساس بررسی انجام شده، استفاده گفتمان حاکم از برجسته‌سازی و حاشیه‌رانی، چه در بُعد نرم‌افزاری (نامه‌ها و سخنرانی‌ها) و چه در بُعد سخت‌افزاری (تهدید، ایجاد خفقان و استفاده از نیروی نظامی تا حذف فیزیکی مخالفان با استفاده از مداخلات هژمونیک)، در متن تولیدی ابومخنف بازنمایی شده‌است.

این نوشتار در دو بخش سامان یافته است. بخش آغازین، به معرفى شخصیت، جایگاه علمى، استادان، شاگردان و آثار خوارزمى و بخش دوم به معرفى و بررسى «مقتل خوارزمى» و مقایسه آن با «مقتل ابومخنف» و بخش حوادث کربلا از «فتوح» ابن اعثم پرداخته است. در این بررسى و مقایسه، تفاوت‌ها، شباهت‌ها، کاستى‌ها و زیادى‌هاى گزارش‌هاى مقتل خوارزمى نسبت به این دو اثر، نگاشته شده است.

در میان گزارش‌های مورخان و محدثان اخبار عاشورا، گزارش‌های شیخ صدوق از این واقعه از آن رو شایان مطالعه و بررسی است که عمده گزارش بر جای‌مانده از مقتل وی، مبتنی بر اخبار امامان معصوم (ع)، به ویژه امام صادق (ع) است. پژوهش حاضر پس از ارائه شرح کوتاهی از زندگی و شخصیت علمی شیخ صدوق، به نقد و واکاوی سندی و محتوایی خبری طولانی از امام صادق (ع) درباره واقعه عاشورا از ابتدا تا فرجام آن، می‌پردازد.

قدیمی‌ترین منبع تاریخی که به گزارش وقایع عاشورا پرداخته، مقتل الحسین ابومخنف لوط‌بن‌یحیی متوفای 157 هجری قمری است که مورخان قرون بعدی وامدار وی هستند.

«شیخ صدوق» ازمحدثین بزرگ وعالمان متقدم شیعه بوده است. از مهمترین آثار وی می توان به کتاب « من لا یحضره الفقیه» اشاره کرد که جزو یکی از کتب اربعه شیعه به حساب می آید. کتب اربعه شیعه، 4 کتاب حدیثی است که از پراهمیت ترین کتاب‌های حدیثی نزد شیعه محسوب می‌شود.
در میان کتاب‌هاى مفقود شیخ صدوق، کتابى نیز به نام مقتل الحسین (ع) نام برده شده است. افسوس که اصل کتاب از گزند روزگاران در امان نمانده و به دست ما نرسیده است.