پسر ریش‌سفید قبیله‌ی بنی‌هاشم، برادر پیامبر عشق و رحمت، همسر بزرگ بانوی دوعالم و پدر سید و سرور جوانان اهل بهشت، پدر بانوی صبر و استقامت، پدر سقای عشق و ادب، حضرت عشق و فتوت، حضرت پدر، علی بن ابی‌طالب (ع)، فرزند خلفی که چه خوب آرزوهای پدر را برآورده کرد و عجب موهبتی بود برای فرزندانش که این‌چنین تمام عالم را عاشق و دلداده‌ی خود کرده‌اند، به‌راستی‌که او مایه‌ی افتخار فرزندانش است.

یادت به خیر ای بهترین پدر دنیا که با رفتار بی‌نظیرت، بهترین معلم دنیا شدی و هنوز که هنوز است زمین، داشتن دوباره‌ات را به آرزو نشسته است. این افتخار ما را بس که فرزندان توییم.

 «ع»، «ل» و «ی» در کنار هم اشارت می‌کند به او. دل می‌برند این سه حرف کنار هم.  دوست داری همان یک ترکیب خاص را مدام تکرارش کنی.

دل خانه خدا مثلِ همان ایام سیزده رجب صاحب خانه می خواست...

کعبه، سرگیجه ی عالم است و مردم همه حیران ماجرای او و تولد تو اند.

عالم گِرد تاگِردِ خانه ی خدا را دور می زند تا از تمام زوایای خلقت تو آگاه شود.

و خانه هنوز در فراق تو از ناودان طلایش اشک می ریزد و مردم فکر می کنند باران است!؟