بررسی واژه عزت در لسان وحی و اطلاق آن بر خدا و رسول و مومنان، ازجمله موضوعاتی است که در تعیین و جهت‌دهی خط‌مشی زندگی شخصی و اجتماعی اهمیت دارد. در این مقاله با موضوع «تجلی عزت الهی در حماسه حسینی» درصددیم تا ضمن ترسیم مواردی از عزت‌آفرینی‌های امام حسین (ع) در مسیر حرکت از مدینه تا کربلا و تا عصر عاشورا - در مقابل روایتگری کسانی که حرکت امام را دور از شان ایشان تفسیر می‌کنند - تجلی عزت الهی در حماسه حسینی و تحقق مفهوم عزت و استیلای واقعی افراد عزیزالنفس را به اثبات برسانیم و نشان دهیم چه فاصله عظیمی است بین عزت و استیلای واقعی و استیلا با حربه زور و قلدری و هم‌درسی از درس‌های عاشورا متذکر شود تا آویزه گوش قرار دهیم.

در قسمت پیش وجود حضرت لیلا مادر علی اکبر را در کربلا بررسی کردیم و بیان شد که شهید مطهری در حماسه حسینی در باره این واقعه چه بیان کردند و سخنان مورخان و دیگران را هم آوردیم در مقاله زیر به نقل های تاریخ از دیگر اتفاقات پیرامون حضرت لیلا می پردازیم ... 

همانطور که در مقاله های پیش اشاره شده اطمینان داریم که استاد شهید مطهری از نسبت دادن این کتاب به او با این اوصاف مذکور خشنود نخواهد بود؛ به‌ویژه هنگامی‌که آن را با دیگر کتاب‌های او که از استحکام و انسجام فراوانی برخوردارند و در تبیین معارف دین و روشنگری مردم بسیار تأثیرگذار بوده‌اند ،مقایسه کنیم.

در قسمت قبل گفتیم که نگرش به تاریخ و داستان‌های آن چگونه باشد در کتابی که به شهید مرتضی مطهری نسبت داده‌اند وی برخی از مطالبی را که درباره حادثه عاشورا ذکر شده، ساختگی می‌داند و بر این باور است که آن مطالب، بعدها به تاریخ اضافه‌ شده است؛ اما هنگامی‌که در این‌باره کاوش کردیم، به این نتیجه رسیدیم که این حکم در بسیاری از موارد مذکور صادق نیست. آنچه به آن شهید نسبت داده‌شده بر دو گونه است: چیزهایی که در ارتباط با سیره امام حسین (ع) به وجود آمده از حادثه کربلا است، یا ازمواردی است که از آغاز تا پایان به حادثه کربلا متصل است. و چیزهایی که صحیح نیست که آن را دروغ بپنداریم و از وقایع عاشورایی یا متصل به آن است.

افرادی با کاشتن بذر شک و تردید در واقعیات عاشورا در هرسال، به‌ویژه در ایام عاشورا، با حملات شدید به ارکان این نهضت خدایی می‌کوشند تا این حرکت بزرگ را تحریف کنند و بیشتر اهتمام آنان در دو موضوع است:

افتراء بستن به سخنرانی‌ها و منابر حسینی و تشکیک و تردید در مضامین سخن‌ها و اعتماد ناپذیر بودن آن‌ها.

تلاش برای کم‌رنگ ساختن ارزش ارتباط عاطفی با عاشورا از راه ناروا خواندن حالات گریه، بدگویی درباره دسته‌های عزاداری، جایز ندانستن لطمه زدن به‌صورت در این مصیبت، متهم کردن مجالس عزاداری به تحجر و بی‌ادبی.