در بخش های پیشین گفتیم میان زمان حضرت امیر -علیه‌السلام- و زمان حکومت شیخین و عثمان، در زمان ابوبکر و عمر، مردم از دوران سخت اقتصادى و گرسنگى و جنگ و وحشت که در زمان پیامبر وجود داشت، به‌طرف دوران شکوفا شدن اوضاع اقتصادى و رفاه و امنیت و غنائم جنگى و توسعه نظامى رسیدند و طبیعى است وقتى مردم بعد از آن سختی‌ها و گرسنگی‌ها، با رفاه روبرو شوند، آن را عمیقاً در آغوش گیرند، اما در زمان حضرت امیر -ع-، عدالت آن حضرت و جلو گیری از ولخرجی ها باعث شد زبان اعتراض مردم وبزرگان سکوت کرده درمقابل انحراف باز شده و حکومت آن حضرت را تحمل نکنند...