کربلا، صحنه ظهور چهره‌هایی با نگرش‌ها، عملکردها و فرجام‌های گوناگون است، «زیانکاران» و در مقابل آن «ره‌یافتگان»، دو طیف نمادین جامعه آن عصر بودند که باوجود نقطه‌های مشترک، رفتار مختلفی را در آن حادثه از خود نشان دادند. 

حماسه شکوهمند روز دهم سال 61 هجری، نگارینه‌ای از زیباترین طرح‌ها و نقش‌ها را در تاریخ حک نمود. حماسه از سرخی خون برترین رادمردان خدا، خامه گرفت و دست نقاش چیره شهادت که از آستین بزرگ آموزگار آن، حضرت حسین (علیه‌السلام) بیرون آمده بود، بر پرده کربلا، در آن ساعتی که عقربه‌های آفرینش لحظه عروج را نشان می‌دادند، چشم‌نوازترین تصویر را به نقش کشید.

چه معنایی برای شجاعت ارائه دهیم تا در حق آن کوتاهی نکرده باشیم اما کاش به جای دادن تعریف از این واژه انتزاعی مصداقی برای آن بیابیم چه مصداقی بهتر از عاشورا برای شجاعت می توان پیدا کرد شجاعتی که ریشه در اعتقادات دارد. آنان که به عشق شهادت می‌جنگیدند، از مرگ ترسى نداشتند تا در مقابله با دشمن، سست شوند. عاشورا الهام‌بخش شجاعت به مبارزان بوده است و محرم همواره روحیه شهامت و ظلم‌ستیزى به مردم می‌‌داده است.

مدینه غرق شعف است. خاک این سرزمین در خود نمی‌گنجد و تاب زمینی بودن ندارد. آسمان غرق نور، ملایک سراسر سرور...

سوم شعبان سال چهارم هجری، دردانه پیامبر (ص)، عزیز حیدر (ع) و البته مظلوم زهرا (س) چشم به جهان گشود.