کتاب «تسمیه من قتل مع الحسین» در قرن دوم، توسط فضیل بن زبیر به نگارش درآمده و در آن نام 106 تن شهدای کربلا ضبط شده است. این کتاب به علت قدمت تاریخی، از جمله مهم‌ترین منابع استخراج نام شهدای کربلا تلقی شده، اما از آنجا که در تسمیه نام تمام شهدای کربلا ذکر نشده و از طرف دیگر برخی اسامی تنها در این کتاب نقل شده و مهم‌تر از همه آنکه فضیل نام برخی از دشمنان سیدالشهداء و افراد ابن‌سعد را همانند مهاجر بن اوس، کثیر بن عبدالله، بکیر بن حی را به عنوان شهید کربلا ضبط نموده و نویسندگان بعدی با استناد به این کتاب، آن مطالب را ترویج کرده‌اند، با این وصف به صرف قدمت تاریخی نمی‌توان آن را منبع معتبر قلمداد نمود و مطالب آن قابل استناد نیست، مگر به عنوان موید.

کربلا، صحنه ظهور چهره‌هایی با نگرش‌ها، عملکردها و فرجام‌های گوناگون است، «زیانکاران» و در مقابل آن «ره‌یافتگان»، دو طیف نمادین جامعه آن عصر بودند که باوجود نقطه‌های مشترک، رفتار مختلفی را در آن حادثه از خود نشان دادند. 

روح کلام، سخن و رجز همه ی اصحاب ، یکسان است. آخرین جملات آنان در لحظه وداع و شهادت نیز یگانه است. در هیچ زمین و زمانی انسان‌هایی چنین یگانه و یکدل و همراه نمی‌توان یافت و تردیدی نیست که هرگاه و هر جا، ازاین‌دست انسان‌ها فراهم آیند، پیروزی و دشمن‌شکنی، همگام و همراهشان خواهد بود.

در اندیشه شیعی، یکی از ویژگی‌های الهی ائمه معصومین علیهم‌السلام، در اختیار داشتن قدرت علمی ورای قدرت علمی بشر است.

به تعبیر واضح‌تر، ائمه اطهار (ع) گذشته از داشتن مقام عصمت، به‌واسطه قدرتی که خداوند متعال در اختیار ایشان قرار داده دارای علمی وسیع و جامع و بدون خطا می‌باشند.

علو مقام اهل‌بیت (ع) در زندگی روزمره و همچنین توصیه‌های فراوان رسول (ص) به ایشان و اعترافات جمع کثیری از صحابه و تابعین به بالا بودن علم و زهد و تقوا و هر خصیصه اسلامی و بشری اهل‌بیت (ع) سبب شده که در کتب اهل تسنن نیز تعریف‌ها و تمجیدهای فراوانی نسبت به ائمه اطهار (ع) بشود در عین حال اهل تسنن به این مقاماتی که شیعه برای ائمه اطهار (ع) بیان می‌کنند، قائل نیستند...

عوامل و دلایلی  باعث شد شمر، روزی جانباز جنگ صفین در رکاب علی (ع) و در نهایت یکی از فرماندهان سپاه عمر سعد باشد.

در میان یاران و دشمنان اسامی مختلفی بیان شده است. اختلافاتی بین گزارش‌های تاریخی موجود است. یکی از دلایل آن این است که در تا روز عاشورا و حتی میانه جنگ افرادی از سپاه عمر سعد به سپاه امام حسین و می پیوستند.

چرا خداوند به دشمنان خود اجازۀ تسلط بر اولیای دین را داده است؟ شخصی همین سؤال را از حسین بن روح یکی از نایبان خاص امام زمان پرسید . او پاسخ گفت....