شرح یک گفت‌وگو با آیت الله سید احمد مددی، استاد برجسته فقه و اصول حوزه قم، درباره صحت برخی ادعاها درباره قصد امام حسین (ع) بر بیعت با یزید و پاسخ به سوالاتی درباره واقعه عاشورا.

مطالعه منابع دست اول در مورد واقعه عاشورا از آن جهت حائز اهمیت است که ملاحظات و جهت‌گیری‌های روزمره و معاصر از آن مبراست و به خواننده این امکان را می‌دهد که بدون تعصبات روزمره خودش این واقعه مهم و کلیدی را مورد بررسی قرار دهد.

طبیعی است که قیام حسینی و واقعه عاشورا به دلیل آن‌که رویدادی تاریخی و نیز مهم‌ترین رویداد تاریخ اسلام به شمار می‌آید، توجه استادان و دانشجویان تاریخ، بویژه گرایش تاریخ اسلام را به خود جلب کند؛ اما با وجود کارهای ارزشمندی که در این زمینه انجام شده عاشوراپژوهی دانشگاهیان آسیب‌هایی چشمگیر نیز داشته که لطمه‌هایی جدی به پژوهش‌های آنان در این زمینه وارد کرده است.

این اصطلاح که تاریخ طبری پدر تواریخ است و طبعا طبری هم پدر تاریخ، در یک اثر کهن آمده است، اثری که گویا تا کنون رنگ چاپ را به خود ندیده است. تعبیر ابوالتواریخ بنده را واداشت تا این یادداشت مختصر را در بارۀ نسخه خطی این اثر بنویسم.

یاران روشنگر عاشورا، با استناد به آیات روشن و روایات محکم و متقن، می‌کوشیدند تا حجت را تمام کنند و اگر در کسی سوسوی امیدی هست، او را هدایت و ارشاد کنند. هرچند تعداد پیوستگان به سپاه امام، براثر این سخنان و روشنگری‌ها اندک است اما با توجه به فضا و موقعیت ویژه کربلا ،قابل تأمل، شگفت‌انگیز و ستودنی است.

منطق یاران امام حسین (ع)، صراحت و روشنی در نشان دادن نقطه‌های تاریک و سیاه و در مقابل آن، ترسیم زیبایی‌ها و فضیلت‌هاست.

عظمت حادثه کربلا و تأثیرات عمیق و گسترده سیاسی و اجتماعی آن در تاریخ اسلام و به‌ویژه تاریخ تشیع، هر ذهن کنجکاو علاقه‌مند به درک و فهم حقایق تاریخی را به شناخت منابع گزارش‌های این رویداد سوق می‌دهد.

 خاصه آن‌که از دیرباز ادعای نامکتوب ماندن گزارش‌های تاریخی در اسلام تا نیمه سده دوم هجری، از سوی خاورشناسان مطرح و شایع گشته است.