شمر بن ذی‌الجوشن یکی از افرادی است که در جریان قیام امام حسین (ع) مرتکب جنایاتی شد و نام  به بدنامی و بدفرجامی به‌عنوان قاتل امام حسین (ع) در تاریخ ثبت‌شده است. ‌این فرد دارای فراز و فرودهای شخصیتی است. نوشتار پیش رو با روش توصیفی و شیوه کتابخانه‌ای به شخصیت‌شناسی وی و نقش او در جنایات و مصائب کربلا به‌ویژه روز عاشورا پرداخته است.

اینکه چرا شمر سر امام حسین را از پشت برید، پرسشی است که نمی‌توان پاسخی قطعی در کتاب‌ها برایش یافت؛ زیرا بخش‌هایی از نقل‌های ذکرشده، در مقاتل و منابع تاریخی مربوط به نهضت و قیام امام حسین (ع) نیامده است؛ اما در این نقل‌هایی که برای چگونگی شهادت امام حسین (ع) وارد شده، می‌توان چند احتمال داد که در این مقاله به آنها اشاره شده است.

شنیده های حاکی از آن است که یکی از قاتلان امام حسین (ع) فردی ایرانی به نام رستم است که غلام شمر بوده است در ادامه صحت این گزاره تاریخی را بررسی می کنیم.

خنجرش را بیرون آورد و به سمت میدان قدم برداشت. اباعبدالله (علیه‌السلام) مجروح و تشنه روی زمین افتاده بود و تکبیر می‌گفت. شمر نعره‌ای زد و خنجرش را بالا آورد. دستانش لرزید و چشمانش پر از اشک شد. دوباره خواست خنجرش را بالا ببرد که چشم‌هایش سیاهی رفت. زانوهایش سست شد و بر زمین افتاد. پیرمرد، نفس‌های آخرش بود که اباعبدالله (علیه‌السلام) را بالای سرش دید و غرق دست‌های نوازش اربابش شد.
تعزیه به هم خورده بود و مردم بر جنازۀ شمر فاتحه می‌خواندند!

لشکری تازه نفس به کربلا می‌آید

 هیاهوی لشکر زینب را برای خداحافظی از برادر آماده می‌کند

برای علمدار حسین امان‌نامه می‌آورید

برای عباس که تمام اهل حرم در پناه او در امانند

عوامل و دلایلی  باعث شد شمر، روزی جانباز جنگ صفین در رکاب علی (ع) و در نهایت یکی از فرماندهان سپاه عمر سعد باشد.

آوازه دلاور مردی‌هاى حضرت عباس (ع) چنان در گوش عرب آن روزگار طنین افکنده بود که دشمن را بر آن داشت تا با اقدامى جسورانه، وى را از صف لشکریان امام جدا سازد.

این امیرالمؤمنین یزید است که می‌شناسیدش، خوش رفتار و نیکوکردار و پاک طینت و مردم دوست و نگهبان مرزها و پردازندۀ حقوق به اهلش. در دوران او راه‌ها امن و فتنه‌ها خاموش شده است. مثل دوران معاویه، پسرش یزید نیز بندگان را اکرام می‌کند و با اموال بی‌نیازشان می‌سازد