همیشه نگرانش بود؛ از روزی که برادرش به او سپرده بودش.
دلش می‌خواست قد کشیدنش را ببیند؛ مرد شدنش را.
حالا عمو نگاه می‌کرد به برادرزاده که چقدر مرد شده بود؛ چقدر قد کشیده بود.
که طعم عسل چقدر به دهانش مزه کرده بود.
فقط مانده بود چگونه تا حرم برگرداندش.

آیا اینکه در فیلم رستاخیز، حفص بن عمر مشک آبی را برای امام می‌آورد، اما سپاهیان امام آن را رد می‌کنند، از لحاظ تاریخی صحیح است؟

اگر بگویم أَحلی من العسل برای من، دیدن صورت زیبای توست، باز هم می­روی؟ با رفتنت از عسل­های خودت به من هم می‌­چشانی

 شهد شیرین شهادت قرارش را ربوده، اما انگار دلِ عمو رضا نمی‌دهد که یادگار برادر جلوی چشمانش پرپر شود...

حسین (ع) که عمویت باشد؛ 

دیگر مهم نیست نوجوان باشی یا جنگاوری تنومند. فرقی نمی‌کند زرهی اندازه‌ تو پیدا بشود یا نه. چه تفاوتی می‌کند سیاهه سپاه مقابلت، صد باشد یا صدهزار؟!