غالب مفسران شیعه و اهل سنت در آیه «وَ فَدَیناهُ بِذِبحٍ عَظیمٍ» گفته‌اند که مراد از «ذبح عظیم»، «کبش» «قوچ» است و در قرآن وصف عظیم در چند مورد بیشتر به کار برده نشده؛ برای خدا «رَبِّکُم عَظیم»، برای قیامت «نَبَأٌ عَظیم»، برای عرش خدا «العَرشِ العَظیم» . سرانجام برای اخلاق پیامبر (ص) «خُلُقٍ عَظیم» به‌کار رفته است. به‌نظر می‌رسد برخی از عالمان و مفسران با چنین پرسشی در ذهن خود مواجه شده‌اند که چگونه قربانی کردن گوسفند، ذبح عظیم است؟ از این‌رو، تأویلات گوناگونی را بر اساس روایات ذکر نموده‌اند. در این پژوهش تلاش شده است به روش تحلیلی ضمن بررسی اصل مسئله، مراد اصلی «ذبح عظیم» تبیین شود که آیا منظور از این قربانی امام حسین (ع) است؟

بسیاری از آیات قرآن کریم، علاوه بر تفسیر ظاهری، دارای معنای باطنی نیز هستند. برخی از این تفسیرهای باطنی برخاسته از روایات تفسیری معصومین (ع) و صحابه است. آیه 107 سوره صافات: «و فدیناه بذبح عظیم» نیز از جمله این آیات است. پرسش پژوهش حاضر این است که مقصود از تفسیر باطنی آیه 107 سوره صافات چیست؟ این پژوهش در صدد است با اتخاذ روش توصیفی- تحلیلی، با نگاهی بر تفسیر ظاهری آیه، به تفصیل پیرامون تفسیر باطنی آن بپردازد.

عموماً سنت الهی این‌گونه است که خداوند در قبال پاداش عظیم، شخص را در معرض ابتلا و امتحان قرار می‌دهد. حضرت ابراهیم و اباعبدالله (ع) هر دو امتحان بزرگی را که از طرف خداوند برایشان در نظر گرفته شده بود، با موفقیت پشت سر گذاشتند. پاداش این بزرگواران در مقابل مصائبشان چه بود؟ در این نوشتار ضمن بررسی آیه «وَ فَدَینَاهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ» مروری می‌کنیم بر اجر و مزدی که به حضرت ابراهیم و سیدالشهدا (ع) اعطا شد.

زیارت امام حسین (ع) از اعمالی است که در اکثر اوقات و ایام مقدس نظیر روز عرفه شب و روز جمعه، ابتدا و نیمه ماه‌های رجب و شعبان و رمضان و دیگر ایام از جانب معصومین (ع) بر آن تأکید شده که یکی از آن ایام روز عید فطر و قربان است. 

ائمه اطهار (ع)، مبین و معلم قرآن اند که برای فهم آن باید به آنها مراجعه کنیم. از طرفی در قرآن نیز، آیاتی آمده است که تاویل آن، ائمه اطهار می باشد و اشاره به زندگانی آنهاست.

همچنین آیاتی در قرآن کریم وجود دارد که اشاره به زندگانی امام حسین (ع) از ولادت تا شهادت ایشان دارد.

حضرت یحیی (ع)  ,فرزند زکریا (ع)  و حضرت اسماعیل (ع), فرزند ابراهیم (ع) و  عبدالله بن عبدالمطلب (ع) پدر خاتم پیامبران (ص) و حسین بن علی (ع) ازجمله این ذبیحان هستند؛ اما از میان این قربانیان خدا، بریده شدن سر، تنها برای حضرت یحیی و حسین بن علی (ع) مقدر شد و آسمان نیز تنها بر این دو ذبیح چهل روز گریست.