حضرت علی بن موسی الرضا (ع) در دوران امامت‌شان در باب اهمیت عزاداری برای سیدالشهدا (ع) سخنان بسیاری بیان کردند و خود اهتمام زیادی در برپایی مجالس عزا داشتند. این اقدامات در امتداد همان فرهنگ عزاداری‌ بود که از زمان امام سجاد (ع) آغاز شده و در زمان‌های دیگر استمرار یافته بود.

موسى بن جعفر (ع) پیش آمد و فرمود:

سلام بر تو یا رسول اللَّه، سلام بر تو ای پدرجان!

رنگ صورت هارون تغییر کرد و آثار خشم در چهره‌اش آشکار شد!

مدینه غرق شعف است. خاک این سرزمین در خود نمی‌گنجد و تاب زمینی بودن ندارد. آسمان غرق نور، ملایک سراسر سرور...

سوم شعبان سال چهارم هجری، دردانه پیامبر (ص)، عزیز حیدر (ع) و البته مظلوم زهرا (س) چشم به جهان گشود. 

صبح زود با نجف و مرقد امیرالمؤمنین (ع)  به این امید خداحافظی کرده بودیم که رهسپار کربلای سیدالشهدا (ع) هستیم، پس از ساعتی طی مسافت به منطقه مسیّب رسیدیم که از دو جهت با اهمیت است یکی اینکه دو طفلان جناب مسلم محمد و ابراهیم  که مظلومانه شهید شدند، در آن دفن‌اند و دیگر آنکه مسیب نوید ورود به کربلا است اما مقداری که از مسیب به سمت کربلا حرکت کردیم خبردار شدیم: