در میان حوادثى که در طول تاریخ بشریت به وقوع پیوسته، هیچ نهضت و حرکتى به پویایى و برجستگى قیام عاشورا نیست؛ نهضتى که در سرزمینى محدود، زمانى کوتاه و با فداکارى افراد معدودى رخ داد، اما توانست الگویى عملى براى آزاد مردان جهان ارائه کند و براى همیشه به عنوان انقلاب بزرگ بر تارک تاریخ بشر بدرخشد.

امام جعفر صادق (ع) فرمودند: ای ذریح! بگذار مردم  به هر جا که می‌خواهند بروند.

والله که «حق تعالی»، به ملائکه مقربین و حاملان عرش خود مباهات می‌کند در مورد زائران حضرت امام حسین (ع) و آن‌ها که از راه‌های دور به زیارت آن حضرت می‌روند و می‌فرماید : آیا نمی‌بینید زیارت کنندگان قبر حسین بن علی (ع) را که

 آمده‌اند با نهایت شوق به سوی آن حضرت و به سوی «فاطمه زهرا» (س)...

آن چیزی که در روایات به تواتر بیان شده است، ثواب بالای گریه و عزاداری بر امام حسین (ع) است. به طوری که گفته شده است همه گناهان انسان را پاک می کند. اما آیا این بخشش شامل همه می شود و انسان هرقدر هم گناهکار باشد، گناهانش بخشیده می شوند؟

آنان این واقعه را به دید معجزه نگریسته‌‏اند و در سیره عملی خود به عنوان راهکارهای مؤثر وزنده برای مبارزه علیه ظلم و ستم از آن بهره جسته‌‏اند که در این مقال به روش‏های عملی آنان جهت حفظ این نهضت از تحریفات وزنده نگه داشتن آن اشاراتی گذرا خواهیم داشت.