این نوشکفته گل که لبخندهایش دلربایی می کند و چند پگاهی بیش نیست که به  میهمانی خاک آمده است؛ چه زود یاد دیار کرده است! خیلی زود به تنگی قفس این خراب آباد پِی برده است و با اشک هایش التماس می کند که او را برگردانم. این پرستو راه برگشت را خوب شناخته است.

تمامی جوانان و عزیزان به خاک و خون کشیده شده بودند؛ اما سیدالشهدا (ع) هنوز هم امید داشت که کسی از آن قوم هدایت شود؛ پس ندا داد: "آیا کسی نیست که از حرم رسول خدا (ص) دفاع کند؟ آیا خداپرستی در میان شما نیست که در مورد ما از خدا بترسد؟ آیا دادرسی نیست که به امید ثواب الهی به داد ما برسد؟ آیا یاری کننده­‌ای نیست که به امید آنچه که نزد خداست، ما را یاری دهد؟"