یکی از زیارت‌هایی که برای امام حسین (ع) ذکر شده است، زیارت وارث نام دارد. در این زیارت، انبیا زیادی را نام برده و امام حسین (ع) را وارث آن انبیا معرفی می‌کند.
معنای وارث چیست و امام حسین (ع) چه چیزی از انبیا گذشته به ارث برده است؟

شریعۀ فرات، پشت سر است و چند هزار سوار دشمن، پیش رو.

 اکنون همۀ قوای دشمن، معطوف آب و عباس است. همه خواست و تلاش دشمن، نرسیدن آب به جبهه حسین است.

مهم‌ترین دستور فرماندهی این بوده است که:

حولوا بینه و بین ماء الفرات.

این روایت فقط دربرخی کتاب‌ها گزارش شده است. اما اینکه روایت تاریخی فقط در کتابی نقل شده باشد آن را مستند نمی کند بلکه باید در کتب و اسناد دیگر هم نقل شده باشد تا اعتبار و اطمینان حاصل شود که چنین واقعه‌ای رخ داده است.

ماه، روشنی‌اش را، گرمی‌اش را، هستی‌اش را و هویّتش را از خورشید می‌گیرد.

 و ماه، بدون خورشید به سکه‌ای سیاه می‌ماند که فاقد هویت و ارزش و خا‌صیت است.

و ‌آنها ‌که مرا به لقب قمر، مفتخر ساخته‌اند، نسبت میان ماه و خورشید را چه خوب می‌فهمیده‌اند!

سوار، در مشک را می­گشاید و گلوی عطشناک مشک را به خنکای زلال آب می­سپارد.

اگر قرار به نوشیدن آب هم باشد، اوّل مشک را برای بچه های حسین باید سیراب کرد.

عجب صدای دل­انگیزی است غلغل فرو شدن آب در گلوی مشک.

راستی! تو چرا آب نمی­نوشی ای اسب؟

شریعۀ فرات، پیش روست و چند هزار سوار دشمن پشت سر.

سوار تشنه لب، لحظه به لحظه به آب نزدیک‌تر می‌شود، با مشک خالی بر دوش و شمشیری در دست و لبخندی شیرین بر لب.

لبخند، لب‌های ترک خورده­اش را به خون می‌نشاند.

با بررسی مسیر حرکت امام حسین (ع) مسیرهای موجود از مکه تا کربلا و اتفاقاتی که در بین راه افتاده است می توان به پاسخ این پرسش دست یافت.

در میان گزارش‌های تاریخی به طور مشخص از محل دفن حضرت علی اصغر (ع) سخن به میان نیامده است. بنابراین از نگاه تاریخی فقط می‌توان گفت که ایشان احتمالا در کنار خیمه ها همان جایی  سیدالشهدا (ع) دفنشان کردند هستند.

از آن روز هیچ‌کس خبر نداشت. آن روز که امام حسین (ع) وصیتش را به برادرش داد و خاک تربت را به ام‌سلمه. چشم‌های ام‌سلمه اما از همان روز به خاک تربت خیره مانده بود. «این تربت را نزد تربت جدم بگذار، وقتی که...»

ائمه اطهار (ع) محک‌ها و معیارهای ایمان مردم هستند و قبولی طاعات و عبادات مشروط به اعتقاد به ائمه و تبعیت از آن‌هاست. از این رو بسیاری از شیعیان در طول تاریخ به امام مراجعه می‌کردند و اعتقادات خود را به امام عرضه می‌داشتند تا از صحت اعتقادات خود مطمئن شوند.