ائمه اطهار (ع) انوار هدایت از جانب خداوند هستند و مردم وظیفه دارند به آنها مراجعه کنند. ولی عده ای بجای تمسک به اهل بیت و تبعیت از آنها، نسبت به آنان دشمنی کرده و طریق باطل را پیش می گیرند. 

ولی با این حال، موارد زیادی در تاریخ مشاهده می شود که با وجود عناد و دشمنی با اهل بیت (ع)، در برخی مواقع نسبت به این حضرات تواضع می ورزند و اعترافاتی در مورد آنها می کنند.

درباره حضرت زینب (س) اطلاعات تاریخی پراکنده‌ای وجود دارد. اگر بر دوره حیات پنج ساله ایشان در کوفه (41 - 36 هجری) متمرکز شویم که دوره خلافت و حکومت امیرالمؤمنین(ع) است، به اطلاعات کاملاً محدودی می‌رسیم.

وسعت وجودتان آن‌چنان مرا به شگفت آورد که دست به دامان زمین و زمان شدم:

خواستم از آب بگویم که آیینه زلال مهربانیان است و مهریه مادرتان ......نتوانستم!

در میان شهدای کربلا دو فرزند به حضرت زینب (س) منتسب شده اند. انتساب ایشان به حضرت زینب (س) و چگونگی به شهادت رسیدن این دو فرزند رشید حضرت زینب کبری (س) و عبدالله بن جعفر با استناد به دانشنامۀ 14 جلدی امام حسین (ع) در پی می‌آید.

عبارت مطرح شده در پرسش، در کتاب‌های دست اول در زمینۀ تاریخ کربلا، از جمله لهوف مرحوم سید بن طاووس وجود ندارد؛ امّا در تذکره الشهداء ملا حبیب‌الله کاشانی که از کتاب‌های متأخر است، آمده است.

قیام امام حسین (ع) از جمله بزرگ‌ترین حوادث تاریخ اسلام است. به گونه‌ای که پس از گذشت قرن‌ها، هنوز مردم یاد این واقعه را زنده می‌دارند و برای آن حضرت عزاداری می‌کنند. 
برای بررسی علت ماندگاری این واقعه، باید اهداف این حرکت و روش‌های انجام این واقعه را بررسی کرد.

گاهی اوقات ماجرایی بر سر زبان‌ها می‌چرخد بدون آنکه سندی مستدل و مستند برای آن ارائه شود. یکی از این ماجراها همبازی بودن شمر و امام حسین (ع) است.

سه روز قبل از شهادت حضرت زهرا (س) ایشان پیراهنی را که خداوند در بهشت خلق کرده بود و دست به دست پیامبران از حضرت آدم تا حضرت محمد (ص) رسیده بود به حضرت زینب تحویل دادند. انبیا به هنگام مواجه شدن با مشکلات به وسیله این پیراهن به درگاه الهی متوسل می‌شدند. ایشان توصیه کردند در ساعات آخر روز عاشورا این پیراهن را به برادرت حسین (ع) بده.

هشت سال و دو ماه از سن مبارک پیامبر گذشته بود که در چنین روزی جد بزرگوارشان را از دست دادند. ایشان بعد از وفات مادر پیامبر (ص) سرپرستی ایشان را بر عهده داشتند و تمام توجه خود را صرف مراقبت از پیامبر (ص) کرده بودند.

یکی از اقوال شهادت جان‌گداز صدیقه طاهره سیزده جمادی الاولی است یا به عبارتی 75 روز پس از رحلت پیامبر. در شب چهاردهم، امیرالمؤمنین (ع) به همراه جمعى قلیل از گل‌های سر سبد اصحاب، بدن مطهر صدیقه کبرى (ع) را به خاک سپردند.