اکنون مردی از اسب به زیر افتاده است.
مردی که دوشینه شب، خواب را بر چشم دشمن حرام کرده است.
مردی که حیاتش، حیات دشمن را تا این لحظه معلق نگاه داشته است.
مردی که تنفسش، نفس را در سینه دشمن، حبس کرده است.
مردی که صلابتش، پشت غرور دشمن را به خاک مالیده است.
اکنون شیری بر زمین افتاده است که هیبت زنده بودنش، زندگی را در مذاق روباهان، تلخ می­‌کرده است.

عباس، مشک را چون عزیزترین کودک جهان در آغوش گرفته، بند قنداقه‌اش را به دور گردن انداخته، با دست چپ، سپر را حایل مشک کرده و با دست راست شمشیر را در هوا می­چرخاند و پیش می­تازد.

آنچه هر دم پیش روی عباس، از لابلای نخل‌‌ها بیرون می‌جهد، دشمن نیست با اسب و نیزه و شمشیر، علف‌های هرزی است که به داس عباس درو می‌شود.

   بررسی همه ابعاد شخصیت عقیله بنی هاشم نیازمند تالیف کتابهای متعدداست، امید که این نوشتار، آغازی باشد برای شناخت دقیقتر حضرت و توجه بیشتر به نوع تربیت و پرورش بانوان قهرمان اهل بیت (ع)، تا  زین پس فقط شاهد نگارش حماسه کربلا در محدوده ثبت مطلق وقایع نباشیم و حضرت زینب (س) را در محافل و مجالس سوگواری،  غریب و تنها با چهره غمزده و درمانده که در مسیر کوفه و شام بی جهاز شترسواری می کند نبینیم. 

با نگاهی به تقویم می‌بینیم بعضی از وقایع با پیشینه‌ای بیش از هزار سال، هنوز اهمیت بسیاری دارند و هرچه می‌گذرد به شکوه و عظمتشان افزون می‌گردد. از همین رو می‌خواهیم با نگاهی به وقایع، علل ماندگاری آن‌ها را در بستر تاریخ دریابیم.

دلت نلرزد عباس من!

دشمن هر چقدر هم که زیاد و بزرگ باشد، کمتر و کوچکتر از آن است که بتواند دل عباس مرا بلرزاند.

عباس جان!

من تو را بزرگ کرده­ام. نیازی نیست که در کنار تو باشم تا بدانم چه می­کنی و چه می‌کشی. از همینجا، از پشت پرده خیمه­‌ها و از ورای نخل‌ها هم تو را می­بینم و صدای نفس‌هایت را می­شنوم. دلم ـ از همینجا که هستم ـ با ضربان قلب تو، نه، با ضربان گام‌های اسب تو می­تپد و از مضمون زمزمه زیر لبت، در رگ‌های جانم خون تازه می‌دود.

حضرت زینب (س)، دختر امیرالمومنین (ع) و حضرت زهرا (س) که در سال پنجم یا ششم هجری در مدینه متولد شد. وی همسر عبدالله بن جعفر بود و در واقعه کربلا با دو فرزندش در کنار برادرش امام حسین (ع) حضور داشت. فرزندانش در این جنگ به شهادت رسیدند. با پایان یافتن جنگ، وی و دیگر بازماندگان کاروان امام (ع) به اسارت درآمدند و به کوفه‌ و از آنجا به شام برده شدند. خطبه‌های او در کوفه و شام (در مجلس یزید)، معروف است. وی در سال 62 قمری درگذشت.

  در صبح روز عاشورا امام حسین (ع) برای جنگ با لشگر ابن سعد فرمانده‌‌هان و آرایش نظامی خود را مشخص کردند.

  در مورد نقل‌های تاریخی جزئی مانند تعداد فرزندان یک شخص ممکن است اختلاف‌ نظرهایی وجود داشته باشد و نباید به دنبال پاسخ صد در صد کامل و قطعی بود.

قبل از پرداختن به پرسش مطرح شده به صورت اختصار چگونگی ازدواج امیرمؤمنان (ع) با ام‌البنین مادر بزرگوار حضرت عباس (ع) را ذکر می‌کنیم.

عباس، چشمی ‌به سواد خیمه­‌ها دارد و چشمی ‌به کمین­های دشمن. و همچنان رجزخوان و شمشیرزنان پیش می­تازد:

می­جنگم با این جماعت با قلبی مطمئن از هدایت

جان می­افشانم در دفاع از فرزند احمد؛ پیامبر رحمت

با شمشیر آخته و برّانم آنقدر با شما نبرد می­کنم

که از مصاف با سرورم منصرف شوید

هان! این منم؛ عباس اهل ولا

فرزند علی، مولای مؤید و مرتضی