پانزدهم شعبان سال 255 ه.ق مصادف است با ولادت حضرت مهدی (عج). ولادت امام زمان (عج) در شهر سامرا به هنگام طلوع فجر نیمه شعبان بوده است.  پدر بزرگوار ایشان امام حسن عسکری (ع) و مادر حضرت مهدی (عج) حضرت نرجس خاتون (س) است.

در یازدهم شعبان سال 33 ه ق شبیه‌ترین مردم به پیامبر (ص) یعنی حضرت على اکبر (ع) به دنیا آمد. نام آن حضرت «على»، پدرشان حضرت سید الشهداء (ع)، مادرشان لیلى بنت مره ثقفى است. در واقعه کربلا نزدیک 27 سال از عمر مبارک آن حضرت نگذشته بود که به درجه شهادت نائل گشتند.

در چنین روزی توقیعی از ناحیه حضرت صاحب الامر امام زمان (عج) براى شیعیان آورده شد. به نامه‌ها و نوشته امامان معصومین به ویژه حضرت مهدی (عج) توقیع می‌گویند. بر اساس روایاتی که به دستمان رسیده نامه‌های حضرت ولی عصر (عج) به خط خود حضرت بوده است. از دلایل دیگر انتساب توقیع‌ها را وجود مُهر امام (عج) در نوشته‌ها شمرده‌اند.

در نهم شعبان که مصادف است با هفتمین روز از ولادت سرور و سالار شیعیان ابا عبدالله الحسین (ع)، حضرت رسول برای فرزندش به عنوان عقیقه گوسفندی را قربانی کردند. در روز هفتم ولادت فرزند برای حفظ او از بلایا گوسفندی را قربانی می‌کنند که به این عمل عقیقه گویند. همچنین علامه مجلسی در روایتی از امام صادق (ع) نقل می‌کنند: «هر مولودى گرو عقیقه است»؛ یعنی اگر عقیقه نکنند فرزند، در معرض مرگ و یا انواع بلاها است.

پنجم شعبان در این روز در سال 38 ه‍ ق آقا و مولایمان حضرت سید الساجدین زین العابدین (ع) ابن الحسین (ع) به دنیا آمدند. امام سجاد (ع) دو سال از عمر بابرکتش را با جدش امیرالمؤمنین (ع) بود، و بقیه عمر شریفش همراه عموى مکرم و مظلومش امام مجتبى (ع) و پدر والامقامش امام حسین (ع) سپرى شد. در واقعه جانسوز کربلا شاهد شهادت پدر، برادر، عمو٬ بستگان و اصحاب (ع) بود.

در چهارم شعبان حضرت ابوالفضل العباس (ع) به دنیا آمد. نام مشهور آن حضرت عباس (ع) است. پدرشان حضرت امیرالمؤمنین على بن ابى طالب (ع) و مادرشان حضرت ام البنین فاطمه (س) دختر حزام کلابیه است. ایشان در شجاعت و صفات نیکو بعد از امام حسن (ع) و امام حسین (ع) سرآمد اولاد امیرالمؤمنین (ع) بود.

کاروان‌ امام‌ سوم شعبان سال 61 هجری به‌ مکه‌ رسیدند. ایشان تا 8 ذی‌الحجه در مکه اقامت داشتند. درهمین زمان ها بود که نامه کوفیان به امام رسید و ایشان مسلم را روانه کوفه کرد. یزید  برای کشتن امام حسین (ع) افرادی را به مکه فرستاده بود. امام حسین (ع) مجبور به ترک مکه شدند.

سوم شعبان آقاى شهیدان و سرور و سالار شیعیان و دلباختگان، شهید غریب، عطشان نینوا حضرت ابا عبدالله الحسین (ع) عالم را به نور خود منور فرمود. نام مبارک آن حضرت در تورات شبیر و در انجیل طاب است. پدرشان مولانا و مقتدانا امیرالمؤمنین على بن ابى طالب (ع) و مادرشان حضرت ولیه الله و حبیبته خاتون دو سرا صدیقه کبرى فاطمه زهرا (س) است. نام پرعظمت «حسین» از جانب پروردگار براى دومین فرزند فاطمه (س) انتخاب شد. در این روز ملائکه آسمان‌ها براى عرض تهنیت به مناسب این ولادت خدمت پیامبر (ص) رسیدند و از خاک قبر آن بزرگوار براى پیامبر (ص) آوردند و به آن حضرت تعزیت نیز گفتند.

عبدالله بن جعفر همسر حضرت زینب (س) به عنوان یکی از بزرگان بنی‌هاشم سال‌ها در خدمت امیرالمومنین بود و در مواقع مختلف  ایشان را یاری می‌کرد. عبدالله بنا به وظیفه‌ای که احساس می‌کرد، همراه دیگر یاران رسول خدا (ص) به حمایت و پشتیبانی از امیرمؤمنان علی (ع) در مواقع مختلف پرداخت. این اعتقاد و باور عبد الله درباره امام حسن (ع) و امام حسین (ع) نیز ادامه یافت و او تا حدّ توان به این دو بزرگوار خدمت کرد. حال  سوال این است که ،شخصیتی با این سابقه و اعتقاد؛ چرا در کربلا که می توان آن را مسئله بزرگ مسلمانان آن زمان و حتی آیندگان دانست، حضور نیافت؟!

امام علی النقی پیشوای دهم شیعیان و دوازدهمین نور از انوار عصمت و طهارت، در پانزدهم ذی الحجه سال 212، در محلی در حوالی مدینه، چشم به جهان گشود و با نور وجودش جهان را غرق در سرور کرد و لطف خدا از دریچه پر فیض وجودش جاری شد. آسمان و زمین مدینه ازندای تبریک و تهنیت فرشتگان مقرب الهی پر شد و قلب آسمانیان به دمیدن خورشیدی دیگر در آسمان ولایت شادمان گشت. خجسته باد میلاد فرخنده و پر نورش.