خواه گنبد حرمش را با طلا تزیین کرده باشند؛ خواه نکرده باشند؛

رنگی سبز بر آن خورده باشد یا نخورده باشد؛

چه گنبدش خشتی باشد؛ چه اصلا گنبدی نداشته باشد؛

می‌خواهد میلیون میلیون زائر داشته باشد؛ می‌خواهد جز یک نفر کسی قبرش را نشناسد؛

حرمش بزرگترین حرم‌ها باشد یا این که سایبانی هم بر آن نباشد؛

غریب، غریبانه به دنیا می‌آید؛ غریبانه زندگی می‌کند و غریبانه از این دنیا می‌رود؛

ابتدا لازم است به نکاتی اشاره شود مثل اینکه آیا حقیقتا عقل سلیم خندیدن مدام و در هر موقعیتی را تأیید میکند یا خیر، یا اینکه برای شادی و خنده نیز همچون هر مبحث انسانی دیگر موقعیتی وجود دارد
مسئله ی دومی که باید به آن اشاره شود این است که گاهی انسان برای خندیدن و شادی کسی را به سخره میگیرد و دلی را میشکند مسلما این آن نوع شادی نیست که برای انسان فایده داشته باشد و به جای اینکه روح او را شاداب و با صفا کند بیشتر ناراحتی میآورد پس صرف شاد بودن مهم نیست بلکه نوع شادی و خنده مهم است.اکنون پس از ذکر این دو مقدمه می‌‌خواهیم به روایات ائمه هدی علیهم السلام در باب خندیدن و اظهار شادی و گریه و اظهار ناراحتی بپردازیم

از بررسی مجموع کتاب ها درباره زندگی‌نامه جناب مسلم بن عقیل بر می‌آید، جناب مسلم دارای دو فرزند دختر به نام های عاتکه و حمیده بودند.

گاهی سؤال می شود که براستی چرا نه تن از امامان شیعه، همگی از نسل امام حسین علیه السلام هستند و امام حسن (ع) از نسل خود، امامی ندارد؟

من اگر روضه خوان بودم مقدمه روضه‌ام، روضه حُر بود! روضه را از جایی شروع می‌کردم که مات و مبهوت مانده بود که در جواب امام (ع) چه بگوید؟! چگونه می‌توانست او هم به امام (ع) بگوید:

«مادر تو هم به عزایت بنشیند!»

حتی در تصورش هم نمی‌گنجید که سیده‌ نساء العالمین (س) را در رختِ عزای فرزندش ببیند!

میان شاه و گدا رفاقتی افتاد و این گدا تا آستان شاه رفت و بوسه بر درگاهش زد.

چه حلاوتی داشت گره زدن دل به شبکه‌های ضریحت، مولای مهربانی، مولای عشق!

آسمان ابری چشمانم دوباره باریدن گرفته است.
تنها تو را می‌پرستم معبود آسمانی‌ام یا رب الحسین (ع)
در این فراق عظیم بر صبرم بیافزای
که «ان الله مع الصابرین»

هر چه سعی می کردم خودم را از آغوش مادرم جدا کنم نمی توانستم. پدرم صدا می زد: "محسن مگر از حال مادرت خبر نداری؟! مادرت مریض است! باید استراحت کند.» انگار جاذبه‌ای سخت مرا نگه داشته بود، با هر زحمتی بود پدر مرا از مادرم جدا کرد و به خانه برد...

بعضی وقت‌ها نوع راه رفتن‌های ما انسان‌ها هم حرف می‌زند. اگر دقت کنی همین قدم‌های ساده با همان حرکت‌های منظم‌شان روی زمین، بیانگر نوع حالت و رفتار و عقیده آدم‌هاست و شاید به تعداد حالات و روحیات انسان‌ها، نظمی هست در قدم برداشتن‌هایشان؛ البته باز هم می‌گویم شاید!  یاد یکی از آیات قرآن افتادم «وَعِبَادُ الرَّحْمَنِ الَّذِینَ یَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْنًا...»

امام حسین (ع) پس از آنکه آخرین فرستاده های کوفیان آخرین نامه ها را به دست امام رساندند؛ ایشان همه را جمع کرده و پاسخ نامه های کوفیان را دادند.

نقش آمار در ارایه سیمای روشن‏‌تر از هر موضوع و حادثه، غیرقابل انکار است؛ لیکن در حادثه کربلا و مسایل قبل و بعد از آن، با توجه به اختلاف نقل‌ها و منابع، نمی‏‌توان در بسیاری از جهات، آمار دقیق و مورد اتفاق ذکر کرد و آن‏چه نقل شده، گاهی تفاوت‌های بسیاری با هم دارد. در عین حال بعضی از مطالب آماری، حادثه کربلا را گویاتر می‏‌سازد.