این نوشکفته گل که لبخندهایش دلربایی می کند و چند پگاهی بیش نیست که به  میهمانی خاک آمده است؛ چه زود یاد دیار کرده است! خیلی زود به تنگی قفس این خراب آباد پِی برده است و با اشک هایش التماس می کند که او را برگردانم. این پرستو راه برگشت را خوب شناخته است.

تمامی جوانان و عزیزان به خاک و خون کشیده شده بودند؛ اما سیدالشهدا (ع) هنوز هم امید داشت که کسی از آن قوم هدایت شود؛ پس ندا داد: "آیا کسی نیست که از حرم رسول خدا (ص) دفاع کند؟ آیا خداپرستی در میان شما نیست که در مورد ما از خدا بترسد؟ آیا دادرسی نیست که به امید ثواب الهی به داد ما برسد؟ آیا یاری کننده­‌ای نیست که به امید آنچه که نزد خداست، ما را یاری دهد؟"

زمانی که تمام یاران امام حسین (ع) شهید شدند، حضرت علی اصغر (ع) در خیمه از عطش بی‌تاب شده بود. امام حسین (ع) این طفل کوچک را برداشت و به سمت سپاه دشمن رفت و از آن‌ها خواست وی را آب بدهند.

حسین (ع) که عمویت باشد؛ 

دیگر مهم نیست نوجوان باشی یا جنگاوری تنومند. فرقی نمی‌کند زرهی اندازه‌ تو پیدا بشود یا نه. چه تفاوتی می‌کند سیاهه سپاه مقابلت، صد باشد یا صدهزار؟!    

یکی از کارهای ناپسند که به وهابیان نسبت داده شده، حمله به شهر مقدس کربلا در سال 1216 است که در 18 ذی الحجه همان سال اتفاق افتاد. این کار بزرگ ترین فاجعه تاریخ کربلا بعد از عاشورا بود که تاریخ نویسان آن را عاشورای دوم نام نهادند.

این مقاله قسمتی از پرونده «پر تخریب ترین بنای ماندگار تاریخ» است.

یکی از فلسفه‌های ظهور امام زمان (عج) که در روایات متعدد نقل شده است، انتقام گرفتن ازقاتلان حضرت زهرا (س) و امام حسین (ع) است.
پس از ظهور امام زمان (عج)، به اذن خداوند برخی افراد رجعت کرده و دوباره زنده می‌شوند و اندکی از جزا و پاداشهای اعمال خود را در این دنیا مشاهده می‌کنند.

عبادات بر دو گونه می باشند: توقیفی (مانند نماز که جزئیات آن دستور داده شده) و غیر توقیفی (مانند محبت به پدر و مادر که در هر زمان و مکان می تواند متفاوت باشد) در مورد عزاداری سیدالشهداء علیه السلام، هر دو نوع عبادت را داریم و بسیاری از سنتهای اقوام در عزاداری سیدالشهدا علیه السلام به علت دستور کلی به عزاداری از عبادات نوع دوم محسوب می شوند.

ثارالله به این معناست که خون بهای امام حسین علیه السلام، متعلق به خداست و او کسی است که خون بهای امام حسین (ع)را خواهد گرفت. این واژه، حاکی از شدت همبستگی و پیوند سیدالشهدا (ع) با خداوند است که شهادتش همچون ریخته شدن خونی از قبیله خدا می‌ماند که جز با انتقام گیری و خون خواهی خدا، تقاص نخواهد شد

برای این که شبیه پدر باشد لازم نبود زیر دست او پروش یافته باشد. خون، همه چیز را منتقل کرده بود... آری خون کریم اهل بیت (ع) در رگ و پِی اش جاری بود و دعای پدر بدرقه راهش...