دو دست داده‌ای و از جهانی دستگیری می‌کنی...

لذتی دارد صاحب چنین مقام عظیمی را مورد خطاب قرار دادن و به ساحت مقدسش عرض ارادت نمودن؛ و در اوج لذت است آنگاه که به تماشای جمال مهدی زهرا (ع) بنشینیم و خطاب او را به عموی گرامش حضرت علی اکبر (ع) بشنویم:

سلام بر تو که چون امام زمانت بر تو می‌نگریست غم از دلش رخت بر می‌بست و امید بر او سایه می‌افکند.

باز هم امام زمانی تنهاست. باز هم پسری از پسران زهرا (س) یاری می‌طلبد.

وارد خیمه شد و رقیه (س) را در آغوش گرفت. او را بوسید و وعده آب داد.

دیگر رقیه (س) مطمئن شد که دوباره آب می‌نوشد.

خوش به حال رقیه (س) که عباس (ع) سقای اوست...

نمی‌دانم چرا اباعبد الله (ع) ( با این که خودشان وعباس مانده بودند) اصرار دارند که عباس (ع) عَلَم را رها نکند.

امروز ذهنم سراغ دست‌هایت را گرفت. دیگر شعرهایم کفاف تو را نمی‌دهند. پیش خاکستری‌هایم رو می‌زنم شاید بتوانم درباره تو چیزی بنویسم.

سراغی به غارهای تنهایی‌ام می‌زنم، از طناب غم‌هایم بالا می‌روم و ناله‌های آب را گوش می‌کنم، ناله‌هایی که آهنگ پشیمانی را می‌خوانند که چرا در لبان تو و حسین (ع) جا نگرفتند.

شیخ طوسی بیان می‌کند که در روز سوم ماه شعبان، میلاد امام حسین (ع) واقع شده است و سپس دعایی را برای این روز نقل می‌نماید که دقیقا همین دعا را «سید بن طاووس» در کتاب «اقبال الاعمال» از جانب وکیل امام حسن عسکری (ع) نقل کرده است.

در کتاب‌ «کشف‌ الغمّه» از کتاب‌ «الفتوح» وارد است‌ که‌ چون‌ لشکریان‌ ابن‌ زیاد آن‌ حضرت‌ را در محاصره گرفتند و از آب‌ منع‌ کردند و از اصحاب‌ آن‌ حضرت‌ همه‌ را کشتند، تیری‌ به‌ سوی‌ طفل‌ صغیر آن‌ حضرت‌ آمد و او را بکشت‌.

چه قدر پیر شدی حسین!؟ موهایت چه قدر سفید شده!؟ با تکه چوبی که در دست داشت به تشت می کوبید و می‌گفت. می دانست که سن حسین (ع)، با این موها ی سفید و این چین وچروک جفت و جور نیست. این سوالات، ذهن ابن زیاد را آن قدر مشغول کرده بود که بخواهد آنها را بلند در آن جمع مطرح کند. همه جوابش را میدانستند. غیر از او...

در این نوشتار، رخدادهای دهه اول محرم (از روز هفتم تا دهم محرم) به صورت روز شمار ارائه می‌شوند.

پس از محاصرهٔ فرات، تشنگی، امام و یارانش را سخت آزرده بود. امام (ع) کلنک را برداشته و در پشت خیمه‌ها چاهی حفر کردند. آبی بسیار گوارا پدیدار شد و همه نوشیدند و مشک‌ها را پر کردند و سپس چاه خشک شد.