گل بپاشید گل بریزید به میمنت قدوم فرشته‌ی مهربانی، نورچشمان علی (ع) آمده است، زینت دوش ابوتراب (ع) آمده است، قرار قلب ام‌ابیها (س) آمده است، پناه بی کسی های مجتبی (ع) آمده است. خود گل است و گل می‌پروراند و گل می‌رویاند و پاسِ گل می‌دارد.

خانواده‌ی علی (ع) دختر نداشت. آنگاه که چشم‌های نازنینش را بر جهان گشود، حسین (ع) که سنین کودکی را می‌گذراند به نزد پدر آمد و گفت: «پدر جان آیا می‌دانید که خداوند خواهری به من عطا فرموده؟» دریای چشمان مولا (ع) با شنیدن این خبر از حسین (ع) متلاطم گشت...

امام حسین (ع) در طول زندگی پر برکت خود، همواره افراد  را به رعایت ارزش‌‌های اخلاقی دعوت می‌کردند و مردم را نسبت به رعایت ارزش‌های اخلاقی و اجتماعی ترغیب می‌کردند.

گریستن و مرثیه‌خوانى بر امام حسین (علیه السلام) از باب پیروى از پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) و خاندان پاکش، مستحب مؤکّد و از لوازم ایمان به پیامبر (صلی الله علیه و آله) است .

معاویه بن ابی سفیان بعد از شماتت های بیشماری که با امیرالمومنین علی (علیه السلام) و فرزند برومندش حسن بن علی (علیه السلام) بر امر خلافت از خود به نمایش گذاشت و پس از انعقاد صلح نامه با حسن بن علی (علیه السلام) و تبدیل نمودن خلافت به سلطنت و زیرپا گذاشتن معاهده­ خویش با آن حضرت و زمینه سازی برای به سلطنت رسیدن فرزندش یزید، در آخرین لحظات عمرش نیز از دسیسه چینی و نیرنگ بازی برای استحکام بخشیدن به دوران حکومت بنی امیه دست نکشیده و در مفاد وصیتنامه­ای کلیات برنامه­ سیاست یزید را برای او ترسیم نموده و او را از خطوط و آسیب های احتمالی بر حذر داشته است، در حقیقت وصیتنامه­ معاویه را باید آخرین خدعه­ وی در طول زندگانی او دانست؛ ما در این نوشتار به بررسی وصیتنامه او و موقعیت حضرت حسین بن علی (علیه السلام) در متن وصیتنامه که زاییده فکر معاویه بوده خواهیم پرداخت.

نزد امام صادق (علیه السلام) بودم که مردی از اهل طوس وارد شد و از آن حضرت سوال کرد: ای فرزند رسول خدا! کسی که قبر مبارک امام حسین (علیه السلام) را زیارت کند چه پاداشی خواهد داشت؟

رفتی و گویا خورشید رفت. دیگر پرنده‌ای نمی‌خواند. گل ها سر در گریبان برده‌اند و بلبلان را نوایی نیست. آسمان ها می‌گریند. فقدان رحمت عالمیان در باور ام ابیها (س) نمی‌گنجد. عروج  پدر و دیدن جای خالی او در خانه و در مسجد و در محراب نیایش. ای امان زمین، رفتی و با خود همه  امان ها را بردی.

آمدی و باز همه‌ی  شهر را  به هم ریختی و حالا می‌خواهی بروی؟ آمدی و باز گرد و خاک به پا کردی و تمام؟  آمدی و باز زلف پریشان کردی و عاشق کشی کردی و تمام؟ آخر چرا بازی می‌کنی با این دل بی نوا؟ کجا می‌خواهی بروی بی من؟ من کجا بمانم بی تو؟ تو بودی و من گرم آغوشت، تحمل کردنی شده بود برایم هوای این شهر، تو هنوز نرفته‌ای و گلوگیر شده هوای شهر...

صد آه از محرم و صد آه از صفر، در و دیوار بارگاه ملکوتی شمس الشموس، انیس النفوس، غریب طوس همراه با خیل زائرانش بر شهادت مظلومانه اش گریان است. کبوتران حرمش پر و بال می ریزند و جمع بی قرار ملائک بین آسمان و بهشت طوس، مویه کنان در رفت و آمدند و در آیینه بندان حرم اشک عاشقانش تکثیر می شود.

دو دریا به هم رسیدند؛ یکی ایستاده بر پا، یکی خوابیده بر بستر. دریای چشمانشان پر از موج شده بود. هر دو دریا، سیلوار اشک می­ ریختند. همین که نگاهشان به هم گره خورد یاد خاطراتشان افتادند.