صفوف لشکر خود را که هشتادودو نفر سواره و پیاده بودند منظم نمود. زهیر بن قین را در میمنه و حبیب بن مظاهر را در میسره قرارداد، خود افراد خاندانش نیز در قلب آن قرار گرفتند و پرچم را به دست برادرش عباس داد زیرا حضرت ابوالفضل را که قمر بنی‌هاشم بود باکفایت تر از دیگران برای این کار می‌دانست

 یکی از این پاداش‌های گریه برای سیدالشهدا، استغفار امیرالمؤمنین و امام حسین (ع) برای گریه کنندگان بر مصائب آن حضرت است که در نهایت خداوند گناهان فرد گریه کننده را به واسطه همین اشک می آمرزد.

 در میان خیمه نشسته بودم و در دریای غم فرورفته بودم که ناگاه از پشت خیمه صدای گریه و ناله به گوشم رسید، گریه خود را فروبردم که اهل حرم مطلع نشوند و با خاطر افسرده از خیمه بیرون آمدم، دلم گواهی خیر نمی‌داد، دنبال آن ناله رفتم و از اضطراب پای به دامنم می‌پیچید

آیا برای بشر ممکن است؛ که بعد از شهادت برادران و فرزندان و یاران بسیار، خود را تنها و بی‌کس و مظلوم ببیند، دشمنان اطراف او را احاطه کرده، زمین بر او تنگ شده، زنان و کودکان گرسنه و تشنه در کنارش، یکی ناخوش، دیگری بی‌هوش، برخی در حال جان دادن و خود در آستانۀ شهادت، بیتابی نکرده و به آن‌ها سفارش می‌کند: آمادۀ اسیری باشید، شکیبایی کنید، صحیه و جزع ننمایید؟

قصه که به سر می‌رسد و سخن که از تو به میان می‌آید نمی‌تواند لحظه‌ای آرام بگیرد. راستش برای من هم سخت است که از شما بگویم هر بار که «لاحول‌و‌لا‌قوه‌الا‌بالله» می‌گفتید کمی دل‌هایمان آرام می‌شد به این‌که هنوز هستید.  فردا روزی است که بدون تو آغاز می‌‌شود و چقدر سخت است که این روزهای بدون تو را پشت سر بگذاریم

بارها و بارها از پیامبر (ص) شنیده بودند. نیک می‌دانستند چه می­‌کنند و چه بیراهه­‌ای را برگزیده‌اند. حسین بن علی بن ابیطالب (ع) را می­‌شناختند.
  «قال سید الکونین     حسین منی و انا من حسین»

آنچه پیش رو دارید، از سنگین ترین مصیبت های عاشورا و سیدالشهداء (ع) است. ایشان وقتی که همه یاران خود را از دست دادند خود به میدان نبرد رفتند.

خداوند برای مردم پیامبری فرستاد تا آنان را به راه بیاورد و دینشان را برایشان بازگو کند، باشد که گمراه نشوند. بهترین و آخرین پیامبر را بر ایشان مبعوث کرد و حتی جانشین او را نیز بهترین اوصیا انتخاب کرد. همه چیز خوب پیش می‌رفت که...

جز حسین (ع) نماند مگر سه تن از اهل بیت او، روی به آن قوم آورد و آن‌ها را می‌راند و دور می‌ساخت و آن سه تن او را حمایت می‌کردند تا کشته شدند. 

آوازه دلاور مردی‌هاى حضرت عباس (ع) چنان در گوش عرب آن روزگار طنین افکنده بود که دشمن را بر آن داشت تا با اقدامى جسورانه، وى را از صف لشکریان امام جدا سازد.